మూగమ్మ

మేమందరం తనని మూగమ్మ అని  పిలిచేవాళ్ళం.మా అమ్మమ్మ తరపు బంధువు.అమ్మమ్మ తరపు బంధువులంతా చాలా వరకు ఏదో కూలీ నాలీ చేసుకొనే వారే. అతి కొద్ది మందికి మాత్రం ఏదో ఎకరం అరెకరం పొలాలు అంతే. అయితే వాళ్ళు కూడా చాలావరకు వాటిని కౌలుకిచ్చి పొలం పనులకెళ్ళేవాళ్ళే .

తన అసలు పేరు ఇప్పటికీ తెలీదు.మాటలు రావు  పైగా పుట్టెడు చెముడు కూడా.మొదటిసారి తనని చూసినప్పుడు నాకప్పుడు ఏడెందేళ్ళ వయసుంటుందేమో.ఎవరు చెప్పారో తెలీదుగాని మూగవాళ్ళకి ఎదురుగా నిలబడి చూపుడు వేలుతో మన ముక్కు గిల్లుకుంటే వాళ్ళని ఆటపట్టించినట్టట.ఇంకేముంది మేం నలుగురు పిల్లలం సందు దొరికినప్పుడల్లా తనని ఆట పట్టించేవాళ్ళం.అప్పటికి తన వయసు ఇరవై కూడా ఉండక పోవచ్చు.చాలా వరకు సంయమనం పాటించినా,మా అల్లరి శృతిమించినప్పుడు మాత్రం మామీద అలిగేది.ఒకట్రెండుసార్లు చేతిలోని వస్తువుని విసిరి కొట్టి కోపంతో మేడ మీద కెళ్లి కూర్చుంటే మా అమ్మో అమ్మమ్మో తనని బ్రతిమాలి కిందికి తీసికొచ్చి తనెదురుగానే మమ్మల్ని  కసిరేవాళ్ళు.కాసేపు గప్ చుప్ .ఆ తరువాత అంతా మామూలే. 

ఆ తరువాత తనని చూసింది చాలా కొద్ది సార్లే. అయితే మాఇంట జరిగే ప్రతి శుభకార్యానికీ తప్పనిసరిగా వచ్చేదట. కలిసినప్పుడు సైగలతోనే బావున్నావా అని అడిగేది. తను మూగది కాబట్టేమో, అలా అడుగుతున్నప్పుడు నేను తన ముఖ కవళికల్ని శ్రద్దగా గమనించేవాణ్ణి. ఆ మోహంలో మాపట్ల ఎంతో  ఆప్యాయత. స్వతహాగా నేను సిగ్గరిని కాబట్టి సైగలతొనొ,పెద్దగా అరుస్తూనో తనతో మాట్లాడలేక ఆ ఒక్క మాటకి సమాధానం చెప్పి పక్కకి తప్పుకునేవాడిని బతుకు జీవుడా అనుకుంటూ( నిజంగా అలానే అనుకునేవాడిని ). 

ఆ తరువాత దాదాపు ఇరవైఏళ్ళ  తరువాత తనని నా పెళ్లి రిసెప్షనులో  చూట్టమే. సూటూ బూటూ వేసుకున్న నన్ను చూసి దాదాపు పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చింది నాదగ్గరికి. ఇంటికి రాకుండా డైరక్టుగా రిసెప్షను కొచ్చినట్టుంది. నన్ను చూడగానే తన మోహంలో పట్టరానంత ఆనందం. సైగలతోనే "ఇంతుండే  వాడివి,ఎంత పెద్దయిపోయావు" అని మురిసిపోయింది. చేతి బోటనవేలినీ,చూపుడు వేలినీ కలిపి సున్నాలా చేసి, సూట్లో చాలా బావున్నావు అంది .కొద్దిగా వయసు మీదపడిన ఛాయలు   కనిపిస్తున్నా చలాకీతనం ఏమాత్రం తగ్గలేదు.

రిసెప్షన్ ఆద్యంతం వీలు కుదిరినప్పుడల్లా ఆ స్టేజి మీద నుంచి  తనెక్కడుందా  అని తనని వెతుకుతూనే ఉన్నాయి నాకళ్ళు. ఒకట్రెండు సార్లు నేను తన వంక చూడడం గమనించి చెయ్యూపుతూ  నవ్వింది కూడా.ఆ సాయంత్రం  నాకు అత్యంత సంతృప్తి కలిగించిన విషయం ఏమైనా ఉన్నదంటే అది ఇన్నేళ్ల  తరువాత తనని చూడటమే.నా చూపులతోనో,చేతలతోనో నేను తనని మర్చిపోలేదనే భావాన్ని వ్యక్త పరచాననే అనుకున్నానా సాయంత్రం. 

రిసెప్షను ఒక అరగంటలో ముగుస్తుందనగా తనను భోజనాల దగ్గర చూసా.ఆ తరువాత లేటుగా వచ్చిన మిగతా  బంధువులని  పలకరించి,కాసేపు వాళ్ళతో పిచ్చాపాటీ మాట్లాడి,అమ్మ కనపడితే "మూగమ్మెక్కడా?" అని అడిగితే , అమ్మ వాకబు చేసి  చెప్పింది వెళ్ళిపోయిందని. 

మనసు చివుక్కుమందొక క్షణం. 

అయినా మా అమ్మమ్మ బంధువుల విషయంలో అది కొత్తేమీ కాదు.చెప్పా పెట్టకుండా మాయమవుతారు.అలానే ఇంట్లో ఏదైనాపనుండి కబురు పెడితే, తెల్లారకుండానే తలుపు తడతారు. రావడంతోనే ఏవిధమైన భేషజాలు లేకుండా,మనం చెప్పే అవసరం లేకుండానే చొరవగా పనుల్లోకి జొరబడి పోతారు. 

కాస్త నగదూ, కొన్ని ఆస్తులూ ఆశ చూపి ఇల్లరికం వచ్చేలా చూసి మూగమ్మకి  పెళ్లి చేసారు. ఆ వచ్చినతను   ఏడాది తిరక్కుండానే ఆస్తులమ్మి డబ్బులియ్యమని నానా యాగీ చేసి తననొదిలి వెళ్లి పోయాడు. తన చెల్లెలి దగ్గర వాళ్ళ పిల్లల బాగోగులు చూస్తూ పొలం పనులకెళ్తూ రోజులు వెళ్ళదీస్తుందని  చెప్పింది అమ్మ పొద్దున్న ఫోన్ చేసినప్పుడు. "నువ్వు ఇండియా వచ్చినప్పుడు కబురు పెడితే ఎందుకు రాదూ, పరిగెత్తుకుంటూ వస్తుంది నువ్వంటే" అంది కూడా. 

నేనే వాళ్ళ వూరు వెళ్ళాలి. వెళ్లి "అసలు ఆరోజు నాకు చెప్పకుండా వచ్చేసావేం" అని సరదాగా నిలదీయాలి. అయితే ఎలా అడగాలి అన్నదే పెద్ద ప్రశ్న మరి. 

WW-II

 రెండో ప్రపంచ యుద్ధం.  టూకీగా WW-II

దాదాపు ఐదేళ్ళ పాటు(1939-1945), రోజుకి సగటున ఇరవై ఏడు వేల మంది ప్రాణాలు  బలితీసుకున్న మారణహోమం. 

                                     ***********************

యుద్ధరంగాన్నుంచి అప్పుడే తిరిగొచ్చిన బ్రిటీష్ రాయల్ ఎయిర్ ఫోర్స్ పైలట్ డేవిడ్ క్రూక్,అంతకు క్రితమే మరణించిన తన సహచరుడిని తలచుకొని, తన డైరీలో రాసుకున్న మాటలు...

(లండన్)

కొద్ది గంటల క్రితమే మరణించిన తన సహచరుడు వాడిన వస్తువులు చూస్తుంటే అంతా ఏదో మాయలా ఉంది . గదిలో తను పొద్దున్న కిటికీకి తగిలించిన టవల్ అలాగే ఉంది.పొద్దున్న నవ్వుతూ తుళ్ళుతూ మాట్లాడిన పీటర్ ఇప్పుడు కూలిన యుద్దవిమానపు కాక్  పీట్లో ఇంగ్లీషు చానల్ అడుగున నిర్జీవంగా పడిఉన్నాడన్న ఊహ భరింపనలవి గాకుండా ఉంది. ఈరోజు మధ్యాహ్నమే పీటర్ భార్య  సెలవు గురించి అడగడానికి ఫోన్ చేసినప్పు డతని మరణవార్త తనకి చెప్పాల్సి వచ్చింది. ఒక వ్యక్తి  మరణించినప్పుడు దగ్గరివాళ్ళు పడే ఈ బాధకి సాక్షి కావడం అంతులేని వ్యధ కలిగిస్తోంది.

                            ********************************

(ఫిన్లాండ్, ఒక సైనికుడు)

ఈ గుర్రాన్ని వదిలి వెళ్ళాలంటే చాలా బాధగా ఉంది.

రాతి నేలపై నడిచీ నడిచీ,సత్తువలేక,శుష్కించిపోయి,నీరసించిన దీన్ని ఇక్కడే వదిలేయక తప్పదు.దాని వీపుమీదున్న నా సంచి  తీసుకొని మిగాతావారిలాగే నేను కూడా  నడక మొదలెట్టాలి ఇక .

 మెడ వెనుక నెమ్మదిగా నిమిరి దాన్ని ముద్దు పెట్టుకున్నాను. అదొక జంతువే కావొచ్చు,కానీ ఈ యద్ధంలో అది నా సహచరి. చాలా సార్లు ఇద్దరం మృత్యువుకి చాలా దగ్గరగా వెళ్ళొచ్చాం . యుద్దరంగపు భయానకమైన రాత్రుళ్ళూ , పగళ్ళూ ఎన్నో చూసాం కలిసి.

దాన్ని వదిలి ఒక రెండడుగులు ముందుకేయగానే అది నా వైపు  చూసింది . నేను తట్టుకోలేకపోయా నాచూపుని.

నాకు గట్టిగా ఏడవాలనిపించింది. కానీ కన్నీళ్లు  ఎప్పుడో ఇంకి పొయాయి. పైగా యుద్దంలో ఏడుపుకి చోటే లేదు.

ఒక్క క్షణం దాన్ని చంపేస్తే .. అనిపించింది. కానీ ధైర్యం చాల్లేదు.

నేను ముందుకు కదిలాను .

అది నిలబడి నావైపే చూస్తోంది ,మలుపు తిరిగి ఈ పెద్ద బండరాయి వెనక్కి  నేను కనుమరుగయ్యేదాకా ....

                                   ********************************

సగం సగం పంచుకుందామని స్టాలిన్-హిట్లర్ ఒప్పందం కుదుర్చుకొన్నాక ,జర్మనీ  పోలెండు మీద భీకర దాడి చేసిన రోజుల్లో హాస్పిటల్లో పనిచేసే నర్సు  డైరీలో ఒకరోజు 

(వార్సా ,పోలెండ్ )

గాయపడ్డ వాళ్ళ తో హాస్పిటల్ నిండిపోయింది . కరెంటు లేదు . డాక్టర్లు నర్సులు  కొవ్వొత్తుల వెలుగులో  గాయపడ్డ వారికి వైద్యం చేస్తున్నారు. రెండు ఆపరేషన్  థియేటర్లూ , అవుట్ పేషెంట్ గదీ  బాంబు దాడిలో ధ్వంస మయ్యాయి. వైద్యవిద్యార్దుల కుద్దేశించిన  లెక్చర్ రూముల్లోనూ, అక్కడక్కడా దొరికిన మామూలు చెక్క బల్లలమీదా  వైద్యం జరుగుతోంది . వైద్య పరికరాలు స్టెరిలైజ్ చేసే వీలు లేక వాటిని ఆల్కహాల్ లో ముంచి తుడిచి వాడుతున్నారు. ఒక డాక్టరు టేబుల్ మీదున్న వ్యక్తి ప్రాణాలు కాపాడటానికి  విఫల ప్రయత్నం చేస్తున్నాడు.

ఒక విషాదాన్ని వెన్నంటే మరొక విషాదం.

ఈ గాయపడ్డ పదహారేళ్ళ అమ్మాయి, బంగారు రంగు జుట్టుతో అంతకంటే అందమైన మోముతో  ఉంది. అయితే ఆ నీలి కళ్ళ నిండా నీళ్ళు. ఆమె రెండు కాళ్ళు మొకాలి కిందినుంచి నుజ్జు నుజ్జయి ఉన్నాయి. రెండు కాళ్ళూ తీసే యాల్సిందే అంటూ సర్జను ఆ పని చేయబోయే ముందు నేను ముందుకు వంగి ఆ అమ్మాయి నుదురు మీద ముద్దు పెట్టుకొని నా నిస్సహాయమైన చేతిని తన బంగారు రంగు చేతిలో వేసాను ధైర్యం చెబుతున్నట్టు.

వికసించాల్సిన ఓ అందమైన పువ్వును మొగ్గలోనే ఓ కర్కశమైన చెయ్యి నిర్దాక్షణ్యంగా తుంచేసినట్టు.... .

ఆ రోజు తెల్లవారు జామున  తను నిశ్శబ్దంగా మృత్యువు ఒడి లోకి జారిపోయింది .

                             

  (Max Hastings రాసిన  Inferno, The world at war (1939-1945) నుంచి)

నిద్ర పట్టని రాత్రి

రాత్రి ఎందుకో అస్సలు నిద్రపట్టలేదు.

అలవాటుగా పక్కనే టేబుల్ మీదున్న రేడియో ఆన్ చేసాను.

ఎప్పుడూ వినే స్టేషనే . NPR. అయితే రాత్రుళ్ళు మాత్రంఅదే స్టేషన్లో BBC ప్రసారాలు వస్తాయి.

వార్తలు.

ఉక్రెయిన్ గురించి ఏదో వార్త.

అసలీ పుతిన్ కేమయింది? అంది వచ్చిన అవకాశాన్ని దొరకబుచ్చుకొని క్రీమియాని ఆక్రమించుకుందామనుకుంటున్నాడా లేక ఉక్రెయిన్లో  యురోపియన్ యూనియన్ ప్రాబల్యం ఎప్పటికైనా తన పక్కలో బల్లెమే అని మొత్తం ఉక్రెయిన్ కే ఎసరుపెట్టి, క్రీమియారూపంలో కొసరు ముందు లాక్కుందామనుకుంటున్నాడా?ఏదయితేనేం ఇరు దేశాల సైన్యాల్ని పక్కనపెడితే అక్కడి జనాల్ని తమలో  తామే కొట్టుకునేలా చేసాడు. ఈ వ్యవహారం ఇంకెన్ని మలుపులు తిరుగుతుందో?

నిద్రపట్టేలా లేదనుకొని లేచి కూర్చొని లైటేసాను. పక్కనే గోడమీద పెద్ద వరల్డ్ మ్యాపు. చందా కట్టినందుకు నేషనల్ జియోగ్రాఫిక్ వారు ఉచితంగా పంపారు దాన్ని.

అలా దానిముందు నిలబడి అన్నేసి దేశాల్నీ, ఆ మహాసముద్రాల్నీ చూడ్డం  నాకు చాలా ఇష్టం. చూస్తూ ఉంటే ఎంత సేపైనా అలానే ఉండిపోవాలనిపిస్తుంది నాకు. ఏదో తెలీని ఆకర్షణ. అన్నిసార్లూ కాకపోయినా కొన్నిసార్లు అలా కాసేపు చూసి బలవంతాన దాన్ని  వదిలించుకొనేముందు, చివరగా అమెరికాలో నేనున్న రాష్టాన్నీ , ఇండియానీ , రెంటినీ చూసి, "అబ్బో చాలా దూరం,మధ్యలో పెద్ద సముద్రం కూడా" అనుకొని ఒకరకమైన దిగులుతో పక్కకొచ్చేస్తా.

ఇప్పుడు లేచెళ్లి చేతులు కట్టుకొని దానిముందు  నిలబడ్డాను.

అంత నిశిరాత్రి , ఆ నిశ్శబ్దంలో దాన్నలా చూస్తుంటే ఇంకేదో కొత్తగా ఉంది నాకు.

ఎన్నో దేశాలూ, (రూపు రేఖల పరంగా) ఎన్నెన్నో  రకాల మనుషులూ,భిన్న సంస్కృతులూ,సముద్రాలూ, మహారణ్యాలూ, ఎడారులూ ,పర్వతాలూ...

అందులో నేనొకచోట..  చిన్ని బిందువునై .. ఇదిగో  ఇలా ఈ మ్యాప్ వైపు చూస్తూ ...

రేడియో తన పని తను చేసుకుపోతోంది ..

ఈ సారి సిరియా...

ఎక్కడుంది సిరియా? సిరియా నాకు తెలియకపోవటమేంది . ఇదిగో ఇక్కడ.

నిద్ర పట్టకపోవడంతో , నా జిజ్ఞాస కొద్దీ సిరియా  వైపు చూస్తూ ఇక్కడ నేను...

కానీ అక్కడ?

రోజు మొదలయి ఉంటుంది.  అలానే  యుద్ధం కూడా ..

కొన్ని నెలల క్రితం టైం పత్రికలో చూసిన ఫోటో గుర్తుకొచ్చింది. మొహమంతా రక్త సిక్తమై ఉన్న ఒక నాలుగేళ్ల బాలుడిని ఒక తండ్రి రెండు చేతులతో ఎత్తుకొని ఎటో పరుగు తీస్తున్నాడు. ఆయన మోహంలో భయమో,నిస్సహాయతో లేక కళ్ళముందే చేజారిపోతున్న కొడుకును చూస్తూ పడుతున్న యాతనో ... నాకైతే "చోద్యం చూస్తున్నార్రా  మీరు?"  అంటూ మనల్ని నిగ్గదీసి అడుగుతున్నట్టే అనిపించింది .  రక్తం పోకుండా ఉండటానికి ఆ బాలుడు తలకి గుడ్డ కట్టబడి ఉంది. ఎన్నో రోజుల పాటు నా మనసుని కకావికలం చేసిన ఫోటో అది

ఏం  పాపం చేసాడా చిన్నారి?

ఇలా ఎంత మందో?  వందలు..వేలు.. కాదు లక్షలు..

ఇలా ఒక్క దేశం కాదు ఎన్నో.. నా ముందున్న మ్యాపులో ఇలాంటి రావణ కాష్టాలు ఎన్నో ...

సిరియా, ఆఫ్ఘనిస్తాన్ , ఇరాక్,  సూడాన్, అల్జీరియా, యెమన్, ఇజ్రాయిల్-పాలస్తీనా ,ఈజిప్ట్, నిన్నా మొన్నటి దాకా లిబియా,చెచెన్యా.. ఇప్పుడు ఉక్రెయిన్ ... రేపు మరెన్నో ...

మా ఆఫీసుకి కూతవేటు దూరంలో ఉన్న నేచురల్ హిస్టరీ మ్యుజియం లో ఆస్ట్రానమీ విభాగంలో అంతరిక్షం నుంచి భూమిని చూసి, ఆ అనుభవాన్ని మనతో పంచుకున్న ప్రసిద్ద అంతరిక్ష యాత్రికుల మాటలు పొందు పరచబడి ఉన్నాయి. సరిగ్గా గుర్తు లేదు గాని, వాటిల్లో ఒకటిది

"నాకైతే నీలి రంగులో మిల మిలా మెరిసిపోతున్న గ్రహమే కనబడుతోంది. ఈ దేశాలూ,వాటి   సరిహద్దులూ  ఏవీ కనపడటం లేదు."

నెట్లో నేను చూసిన, ఇప్పటి పరిస్థితికి చక్కగా సరిపోయే ఇంకొక వ్యాఖ్య. 1974 లోనే ఈ మాట చెప్పిన ఆస్ట్రోనాట్  ఎడ్గార్ మిషెల్ కి హేట్సాఫ్..

You develop an instant global consciousness, a people orientation, an intense dissatisfaction with the state of the world, and a compulsion to do something about it. From out there on the moon, international politics look so petty. You want to grab a politician by the scruff of the neck and drag him a quarter of a million miles out and say, "Look at that, you son of a bitch."

— Edgar Mitchell, Apollo 14 astronaut, People magazine, 8 April 1974.

ఎన్నో ఏళ్ళుగా వెతుకున్నా ఇప్పటివరకూ విశ్వంలో ఇలాంటి నీలి గ్రహం ఇంతవరకూ కనపడలేదు. ఈగోలూ ,స్వార్ధాలతో మన చేతులతో మనమే నాశనం చేసుకుంటున్నాం దీన్ని ... 

తరువాతెప్పుడో నిద్రపట్టింది..  అదీ మగతగా.

రేడియో మాత్రం  తన పని తను చేసుకుపోతూనే ఉంది రాత్రంతా . ..

పొద్దున్న నేను లేచి దాని గొంతు నొక్కే దాకా. 

అమెరి'కతలు -2 ( కొత్తిల్లు)

ఇల్లు మారాలి.

ఇప్పుడున్న ఇంట్లోంచి కొత్తగా కొన్న ఇంట్లోకి.

 పెద్ద దూరమేమీ కాదు.ఇప్పుడున్న ఇంటినుంచి ఒక పది మైళ్ళు అంతే.

వీలైనంత వరకు అన్ని వస్తువుల్నీ అట్టపెట్టెల్లోకి సర్దేసాం. ఇక సామాన్లని మేమున్న నాలుగో అంతస్తు నుంచి దించి ఆ యు-హాల్ వేన్ లో పెట్టడమే.అది మా వల్లయ్యే పని కాదని తెలుసు. ముందే అనుకుంటున్నట్టు, ఆ పనిని , గంటకింతని మాట్లాడుకొని ఇద్దరు,లేక ముగ్గురు ("మక్కూ గాళ్ళు " గా వ్యవహరించబడే)మెక్సికన్ పనివాళ్ళకి  అప్పగించటమే.

నేనూ నా ఫ్రెండూ బయలుదేరాం వాళ్ళుండే అడ్డాకి. ఎంతా, మాఇంటి నుంచి ఒక అరమైలు, అంతే . గ్యాస్ స్టేషనూ , దాని పక్కనే ఉన్న సెవన్ ఎలెవన్  దుకాణపు పరిసరాలు వారి అడ్డా.

అక్కడ వాళ్ళను ఆ దారిని వెళ్తున్నప్పుడు చాలాసార్లు గమనించా. గుంపులు గుంపులుగా జేరి ,పనికోసం రోజంతా ఎదురుచూస్తూ ఉంటారు.

వాళ్ళని చూస్తే నాకు భయం .కారణం? నాకే తెలీదు. వారెవరూ నాకెపుడూ ఎలాంటి హానీ తలపెట్టలేదు.   ఉంటున్న సమాజపు పోకడలూ,కనీసం పక్కనున్న వ్యక్తి ఇష్టా ఇష్టాలు కూడా గమనించలేనంత బిజీ లైఫ్(?) లో ఉన్నప్పుడు,చూసిన సినిమాలూ లేదా ఎవరి ద్వారానో విన్న మాటలే మనకి పలానా వర్గం మీదో, పలానా వ్యక్తి మీదో, ఏదో  దేశం మీదో ఒక అభిప్రాయం కలిగేలా చేస్తాయి. (అ )జ్ఞానం అలాగేగా మరి కలిగేది?

కారు అలా ఆ ఆవరణ లోకి తిరిగిందో లేదో,దాదాపు పది మంది నా కారుని రెండు వైపులా నుంచీ చుట్టుముట్టారు. ఆ అయోమయంలోనే కారు అద్దం కిందికి దించి,మూడు వేళ్ళు  చూపిస్తూ "త్రీ " అన్నా. కాస్త వొడ్డూ  పొడుగూ ఉండి, బలిష్ఠంగా ఉన్న వ్యక్తి  ఒక్క ఉదుటున ముందుకు వచ్చి తననీ ,తన పక్కనున్న ఇంకో ఇద్దరినీ చూపిస్తూ "వన్ ,టూ ,త్రీ "  అన్నాడు. ఇంతలో భారీ కుదుపుతో నా కారు అటూ ఇటూ ఊగింది.చూస్తే, ఎవరో నాకారు కుడివైపు  వెనక డోరు ఒక్క ఉదుటున తెరిచి లొపలికెక్కారు.అప్పటి వరకూ నాతో మాట్లాడుతూ ఉన్న వ్యక్తి  అది చూసి తను కూడా ఒక్క ఉదుటున డోరు తెరిచి లోపలి దూకాడు.తనతో పాటే ఇంకో వ్యక్తీ.నేను అయోమయంలో ఉండగానే నా ఫ్రెండు "ఇంకాసేపు ఆపితే కారు పైనెక్కుతారు, పద పద " మని తొందరపెట్టాడు.

ఆ మిగిలిపోయిన మూడో వ్యక్తి  వైపు తల తిప్పాను.

దాదాపు అరవై ఏళ్ళు ఉంటాయేమో.మాసిన గడ్డం, లోతుగా పీక్కు పోయిన దవడలు. పరీక్షగా చూసానతనివైపు . నిరాశ తాలూకు ఛాయలు నేనూహించిన స్థాయిలో లేవతని మోహంలో . కోపం గానీ, నాలుగు డాలర్లు సంపాదించుకొనే అవకాశం తృటిలో తప్పినందుకు తోటివారిపై నిరసన కూడా ఏమీ కనపడలేదు  నాకు. నన్ను చూసి మాత్రం చిన్నగా నవ్వాడు. ఆ నవ్వు చాలా స్వచ్చంగా  ఉంది.నాకివన్నీ మామూలే  అని నాకే భరోసా ఇస్తున్నట్టూ ఉంది. వెనకున్న వాళ్ళు తోసినట్టున్నారు ,తూలి ముందుకు పడబోయి తమాయించుకున్నాడు. మోహంలో చిరునవ్వు మాత్రం చెక్కు చెదరలేదు

ఇంటి రోడ్డెక్కాను.

మనసు భారమైంది.

కారు నడుపుతూ, దురుసుగా నా కారెక్కిన వ్యక్తి వైపు ఓరగా చూసాను. మధ్య వయస్కుడు. నేను తనని గమనించటం చూసి తల తిప్పేసుకున్నాడు.

 రాగానే ఒక్క నిమిష కూడా వృధా చేయకుండా పనిలోకి దిగారు. మొదట్లో గమనించలేదు గాని, ఆ మూడో వ్యక్తికి కూడా దాదాపు యాభై అరవై ఏళ్ళు ఉంటాయేమో. అయినా  మిగతా ఇద్దరితో పోలిస్తే పనిలో ఆయన ఏ  మాత్రం వెనకంజ వేయలేదు. సోఫా లాంటి బాగా బరువున్న వస్తువులు నుంచి మాత్రం మిగతా ఇద్దరు కలిసి ఈయన్ని దూరంగా ఉంచారనిపించింది

సామానంతా వేన్ లోకి ఎక్కించాక , మిగతా ఇద్దరినీ ఫ్రెండ్ తో వేన్లో పంపించి,ఈ మధ్యవయస్కుడూ,నేనూ నా కార్లో బయలు దేరాం.

మాటలు కలిపాను. ఏవో పొడి పొడి ఇంగ్లీషు మాటలు. అవికూడా నాలుగైదుసార్లు అడిగితే  గానీ అర్ధం గావు. ముగ్గురిలో ఎవరూ మెక్సికన్స్ కారు. ఇతనిది గ్వాటేమోలా. మిగతా ఇద్దరివీ ఇంకేవో ( అతను రెండు మూడు సార్లు చెప్పినా నాకర్ధం కాలేదు). అయితే ముగ్గురూ మెక్సికో సరిహద్దు దాటే (అక్రమంగా) అమెరికాలోకి ప్రవేశించారు, ఏజెంట్లకు పెద్ద మొత్తంలో డబ్బిచ్చి,ప్రాణాలకు తెగించి.

తనకి  ఆరేడేళ్ళ పిల్లలు ఇద్దరు. వాళ్ళను చూసి ఇప్పటికి సరీగ్గా ఐదేళ్ళు.వాళ్ళను చూడ్డానికి వెళితే అమెరికాకి తిరిగొస్తానన్న నమ్మకం లేదు తనకి.

మనసు ఆర్ద్ర మైంది. తరువాతి ప్రశ్నకి గొంతు పెగ ల్లేదు.

ఒక రెండు నిమిషాలు మాట్లాడలేక పోయాను. తనమీద ఇంతకు ముందున్న కోపం ఇప్పుడు మటుమాయం.

ఆ అరగంటలో ఇంకెన్నో చెప్పాడు. బోర్డర్ దాటేటప్పుడు  అమెరికా పోలీసులులకే కాదు, అటువైపుండే మెక్సికన్ గూండాలకు కూడా దొరక్కూ డదు. దొరికితే ,కిడ్నాప్ చేసి  అమెరికాలో ఉన్న వాళ్ళ బంధువుల నుండి డబ్బులు గుంజుతారట. వీళ్ళంతా చాలా వరకు ఒకరొచ్చి,ఇక్కడ కాస్త సెటిలయ్యి నెమ్మదిగా  తమ వారిని రప్పించుకుంటారట తెలిసిన ఏజెంట్ల ద్వారా.

ముందే చేసుకున్న ఒప్పందం,సామాను తిరిగి కొత్తింట్లో పెట్టేటప్పుడు అంతా లివింగు రూములోనో, బేస్ మెంటు లోనో కాకుండా ,ఏ గదిలో పెట్టాల్సిన వస్తువులు అక్కడే పెట్టాలని. అప్పటికే అలసి ఉన్న వాళ్లకి అదెంత కఠినమో నాకు మొదట్లోనే అర్ధమైంది. నేనూ ఒక చేయ్యేసినా వాళ్ళతో పోలిస్తే అదొక లెక్కలోకి రాదు.

మధ్యలో మాత్రం ఆ వృద్ధుడు ఒకసారి మంచి నీళ్ల  గ్లాసందుకున్నప్పుడు, బరువులు మోసీ మోసీ  తన చేయి వణకటం గమనించా.  ఎంతలా అంటే గ్లాసులోని నీళ్ళు సవ్యంగా గొంతులోకొంచుకోలేనంత తీవ్రంగా. సగం తాగి,ఇక తాగలేక చిన్న చిర్నవ్వుతో,మొహం మీద పడ్డ నీళ్ళు తుడుచుకుంటూ గ్లాసు తిరిగిచ్చాడు.

నిశ్చేష్టుణ్ణయిపోయాను కొన్ని క్షణాలు.ఏదో తెలీని గిల్టీ ఫీలింగ్

కారులో తిరిగి వాళ్ళని  తిరిగి తీసుకెళ్తున్నప్పుడు ఏమీ మాట్లాడాలనిపించలేదు  ఎందుకో. వాళ్ళే అప్పుడప్పుడు పొడి పొడిగా వాళ్ళ భాషలో ఏదో మాట్లాడుకున్నారు.

పొద్దున్న నా కారెక్కలేక పోయిన ముసలాయన  నవ్వు మొహం, ఈ వణికే చేయీ , ఆ ఇద్దరు బిడ్డల తండ్రీ  దాదాపు వారం పాటు చాలా తరచుగా గుర్తొస్తూనే ఉన్నారు.

ముఖ్యంగా , దలైలామా నవ్వుని పోలిన ఆ వృద్ధుని స్వచ్చమైన నవ్వు మొహం.

ఇప్పటికీ అటువైపు వెళ్తుంటే నాకు తెలిసిన ఈ మూడు మొహాలు కనపడ తాయేమో  అని చూస్తా.

వాళ్ళు నన్ను గుర్తు పట్టకపోవచ్చు. నేను వాళ్ళ ఒకానొక  కష్టమర్ని కావొచ్చు.

ఆరోజు  ఏదో తెలీని సత్యాన్ని నాకవగతం చేసిన వాళ్ళు మాత్రం నాకు చిరపరిచితులే.

ఆ రోజుటి వారి కష్టం నా ఇంటినిండా ఆవరించుకొని ఉంది. ఎప్పటికీ మర్చిపోను.

మా ఇంటి వార్తలు

1. రాత్రిటి వంట తాలూకు సగం తరిగి వదిలేసిన ఉల్లిపాయ కిచెన్ కౌంటర్ మీద అలానే ఉంది . దాని పక్కనే తరిగిన కూరగాయల తాలూకు తొడిమెలూ,ఫ్రిజ్ లో పెట్టడం మరిచిపోయిన పెరుగు గిన్నె, ఆ పక్కనే సింక్ లో ఉండాల్సిన భోజనం ప్లేటూ. 

2. ఈ మధ్య కార్ ప్రయాణం చాలా నిశ్సబ్దంగా,బోరింగ్ గా ఉంటోంది . వెనకున్న రెండు కార్ సీట్లూ నాలాగే వంటరిగా. ఇక పక్క సీటు సంగతంటారా , ఉమ్మ్మ్... సో సో ..  ఆ సీటు అలా కామ్ గా ఉంటేనే బెటరు .. :)

3. అలవాటు తప్పిపోయింది కదా, ఇంట్లో నాకిష్టమైన పని, నాకిష్ట మొచ్చినప్పుడు చేయడం భలే వింతగా ఉంది. దాన్ని మించి, నాకిష్టం లేని పనిని  వాయిదా వెయ్యగలగడం ఇంకా ఇంకా వింతగా ఉంది.

 4. నాలోని  అరాచకవాది  మేల్కొన్నాడీ మధ్య. కావాలనే మొన్నొకరోజు ఎంచక్కా జీన్స్ పేంటు వేసుకొనే నిద్రపొయా. ఎన్నేళ్ళయింది అలా నిద్ర పోయి? ఎంత చక్కగా నిద్ర పట్టిందో.ఇది బయటికి వేసుకెళ్ళే డ్రస్సు, అదేసుకోవద్దు,ఇదేసుకోవద్దు , అని నిలదీసేవాళ్ళెవరూ లేరింట్లో. మాఇంట్లో నేనే కింగుని(ప్రస్తుతానికి). 

5. వర్క్ ఫ్రం హొమ్ చేసేటప్పుడు, ఇంట్లో అందరూ ఉన్నప్పుడే ఇంకాస్త బాగా పనిచేసేవాడి ననిపిస్తోంది . దీని మీద నాకింకా క్లారిటీ రాలేదు గాని,బహుశా నిజం కావచ్చు.

6. నాకిష్టమైన ఛానల్సు ఎంతసేపైనా చూడొచ్చనుకున్నానా? రెండు రోజులకే మహా బోరు కొట్టేసింది. నాకు డోరా కావాలనో , మరింకేదో కావాలనో పోటీ పడే వాళ్ళుంటే బాగుండు . అలా ఫైట్ చేసి చూడ్డంలోనే మజా. 

7. ఎప్పుడైనా అలా బయటికెళ్ళొచ్చి మెయిన్ డోర్ తాళం తీసి లోనికి రాగానే అక్కడ కనపడే బుజ్జి బుజ్జి బూట్లు కనపడగానే ఇంట్లోకెళ్ళ బుద్ది కావడం  లేదు. నేనుకూడా ఇంకో రెండు నెలలు అలా అలా బయట తిరిగి, వారొచ్చాకే ఇంటికొద్దామని ఉంది . 

8. పెళ్ళంటేనే ఇద్దరికీ కొత్త జీవితం. ఆ "కొత్త" లో సింహభాగం కోల్పోయే స్వేఛ్చేఅని ప్రాక్టికల్ గా అర్ధం అవుతోంది. ఈ విషయం తెలియదని కాదు గానీ , ఏడేళ్ళ తరువాత కదా, మొహం మీద లాగి పెట్టి కొట్టినంత ప్రస్పుటంగా ఉందీ స్వేచ్చానుభవం . :)  

9. హారర్ , సస్పెన్స్ సినిమాలు రాత్రుళ్ళు చూడ్డం మానేసా. ఎంత కింగునైనా , మనిషినే కదా.....  భయం అన్నమాట.  (భయపడని వాళ్ళు అస్సలు మనుషులే కాదు అని నేనంటం లేదు బాబొయ్.. )

10. ఏమాటకామాటే. ఉదయాలు మాత్రం మహాప్రశాంతంగా మొదలవుతున్నాయి,నాకిష్టమైన సినిమాపాటలతోనో లేదా భక్తి సంగీతంతోనో. 

11. బ్రేక్ ఫాస్ట్ లు లంచ్ లవుతున్నాయి.అలాగే లంచ్ లు,లంచ్ టైం కి బాగా తరువాత,డిన్నర్ కి కొద్దిగా ముందు. అన్నమాట.   (కడుపులో బాగా కాలాక అని కవి భావం ). 

12. మొన్నొకరోజు కష్టపడి,చెమటోడ్చి రాత్రి పదింటికి వంట కానిచ్చి, ప్లేట్లో పెట్టుకొని  తింటూ , టీవీ చూస్తూ అలా  అన్నం చేత్తోనే నిద్రపొయా. మెలకువొచ్చాక ఎప్పుడో తెల్లవారు ఝాము నాలుగింటికి మిగతా భోజనం పూర్తి చేశా. (బ్రహ్మచారి జీవితంలో ఒక నాలుగైదు సార్లు ఇలానే జరిగినట్టు గుర్తు. ). 

13. బుర్ర అటెన్షన్ లోకొచ్చి చాలా రోజులయినట్టుంది, ఎవరిచేతైనా ఒక రెండు తిట్లు తిట్టించుకోవా లనిపిస్తోంది. ఏమిటో వింత కోరిక. 

14. బోల్డంత ఫ్రీ టైం . ఎడా పెడా చదివే యొచ్చూ , బర బరా రాసేయొచ్చూ  అనుకున్నానా, దానిక్కావలసింది కూసింత డిసిప్లనూ , టైం మేనేజ్మెంటూ అని అర్ధం అయింది. ( ఇదీ తెలిసిన విషయమే, ఏదో మీ కోసం :) )

15. నేను మర్చిపోయినో ళ్ళకీ ,నన్ను మర్చిపోయినోళ్లకీ ఫోన్ కాంటాక్ట్ లిస్టు వెతికి  మరీ ఫోన్ చేసి విసిగిస్తున్నానీ మధ్య. నా ఫోన్ కాల్  రిసీవ్  చేసుకున్నోళ్ళు  కొంతమంది బహుశాఇప్పటికీ తేరుకోనుండకపోయుండొచ్చు.రిసీవ్ చేసుకోనోళ్ళు  ఇంకా భయపడుతూ ఉండొచ్చు. 

16. బాబోయ్ ,ఇన్నేళ్ళలో , ముఖ్యంగా గత మూడేళ్ళలో నేను మిస్సయిన మంచి సినిమాలు , తెలుగువీ , హిందీవీ ఎన్నున్నాయో. ఒక్కోటొక్కోటి  చూడ్డం మెదలెట్టా.ఇంకా బోల్డున్నాయి. ప్చ్.... 

17. థియేటర్లో సినిమా చూడడం ఏదో గత జన్మ జ్ఞాపకంలా  అయిపోయింది. అటువంటిది ,ఏమిటండీ బాబు, అసలు, అప్పటికప్పుడు అనుకొని , ఒక అరగంటలో షో  ఉంటే , గబ  గబా   తయారయ్యి సినిమా కెళ్ళడం?   అస్సలు నమ్మశక్యంగా లేదు . థియేటర్లో కూర్చున్నాక  కాస్త గిల్లుకొని నిర్ధారించుకుంటున్నా. మొన్నొక రోజు  ఫషో సినిమా చూసి,దార్లో బిరియానీ తిని,ఇంటికొచ్చి ఒక గంట టీవీలో వార్తలు చూసి .. బాబోయ్..  అసలు నేను నేనేనా? నా జీవితమనే కేలండర్లో ఈరోజు నిజమేనా?

18. వేల మైళ్ళ దూరాన , భూగోళానికి ఆవల ఉన్న బుజ్జి తల్లిని , వెబ్ కేమ్ లో "హాయ్ అమ్మలూ" అని పలకరిస్తే, నాకవతల బోల్డు పనులున్నాయి అని మొహం కూడా చూపించటంలేదు. బోల్డు మంది కొత్త నేస్తాలు, ఇక నేనెందుకూ? ఇక్కడికొచ్చాక దాని పని పట్టాలి. ఏడ్చిగీపెట్టినా కార్టూన్ చానల్సు పెట్టనంటే పెట్టను.డోరా అసలే పెట్టను. 

19. ముద్దు ముద్దుగా  కనిపించే టెడ్డీ బేర్ మొహం ఇప్పుడు దిగాలుగా కనిపిస్తోంది . ఇంత కళ్ళేసుకుని  భలే ఫన్నీ  గా ఉండే చేప బొమ్మ ఇప్పుడు ఏదో బిత్తర చూపులు చూస్తున్నట్టుంది. ఇవి కూడా నాటైపే . ఉన్నప్పుడు ఎడా పెడా తొక్కించుకుంటాయి, లేనప్పుడు దిగులేసుకుంటాయి. :(  

20. నెల క్రితం అందిన వార్త. మా ఇంట్లో వాళ్ళందరూ ఇండియాకెళ్లా రండీ నన్నిలా వదిలేసి .. :(