ఇది కథ కాదు

"ఏమిటి, వెళ్ళక తప్పదా?"

"నీ ఇష్టం"

మూడక్షరాల సమాధానమైనా , ముప్పై మూడు విరుపులు వినపడ్డాయి నాకు.

అలవాటు ప్రకారం టీవీ కింద డీవీఆర్ కి ఉన్న ఎలక్ట్రానిక్ క్లాక్ వైపు దృష్టి సారించాను. సమయం సాయంత్రం ఏడు గంటలు.

కిటికీ వైపు తల తిప్పాను. నవంబరు నెల. అప్రయత్నంగా పొద్దున్న చూసిన వెదర్ రిపోర్ట్ గుర్తుకొచ్చింది. సన్ సెట్ ఎట్ 4:30. నాలుగున్నరకే సూర్యాస్తమయం. ఏడింటికే దట్టమైన చీకట్లు. రాత్రి ఏ పదో పదకొండో అన్నట్లుగా ఉంది. రాత్రికి వర్షం పడొచ్చు అని చదివినట్టు గుర్తు. ఆరింటప్పుడు ఆఫీసులోంచి బయటకు వస్తున్నప్పుడే ఎందుకో అనీజీగా అనిపించింది. నవంబరు మాసం చలికితోడు ఒక మోస్తరు బలంగా వీస్తున్న గాలి.చల్లటి గాలి...వర్షం పడబోయేముందు వీచే చల్లటి గాలి...

"ఒక కప్పు కాఫీ ఇస్తావా మరి, త్వరగా తాగి బయల్దేరుదాం? "సోఫాలో కూర్చొనే తలతిప్పకుండా అడిగా.

సమాధానంగా అన్నట్టు నావెనుక ఫ్రిజ్ తలుపు తెరచిన చప్పుడు.ఆతరువాత పాలు కప్పులోకి వంచుతున్నప్పుడు వచ్చే శబ్దం. ఒక రెండు క్షణాల తరువాత మైక్రోవేవ్ చేసే సన్నని శబ్దం.

సోఫాలో కూర్చునే పూర్తిగా ముందుకువాలి విప్పిన షూ లేసులు మళ్ళీ కట్టుకుంటూ చివరి ప్రయత్నంగా అడిగా.

"ఇంతకీ ఈరోజు వెదర్ రిపోర్ట్ చూసావా?"

కిటికీలోంచి బయటికి చూస్తూ అంది. "లేదు. బానే ఉన్నట్టుందిగా?"

మారుమాట్లాడకుండా తనిచ్చిన కాఫీ తాగి ఇద్దరం అపార్ట్ మెంటు బయటికొచ్చాం. చల్లగాలి విసురుగా తగిలింది. అంతకు రెండు నిముషాల క్రితం తాగిన వేడి వేడి కాఫీ నా వంట్లో వణుకునేమాత్రం ఆపలేకపోయింది.

కారు స్టార్ట్ చేస్తూ నాలోనేను అనుకుంటున్నట్టే పైకన్నాను "వర్షం ఉన్నట్లుంది ఈరోజు"

కారు టేలర్ రోడ్డు మీదకి తిరిగింది. దానిమీద ఒక రెండు మైళ్ళు వెళితే 91 వస్తుంది. దానిమీద ఉత్తర దిక్కు దాదాపు పదిహేను మైళ్ళు వెళితే నేను చేరాల్సిన గమ్యం దాదాపు చేరినట్టే. హైవే మీద అస్సలు ట్రాఫిక్ లేదు. అక్కడక్కడ ఒకటీ అరా కార్లు కనపడటం తప్పితే రోడ్డంతా ఖాళీ. ఎక్కడో ఒక కారు కనపడుతుంది. ఒక రెండు నిముషాలాగి చూస్తే కనపడదు. నావెనకాలె ఏదో ఒక ఎగ్జిట్ లోకి జారుకుంటూ కనపడుతుంది అద్దంలో.

ఆతరువాత కాసేపు ఒంటరిప్రయాణం.... ఇంకోకారు కనపడేదాకా.

కారులో పూర్తి నిశ్శబ్దం. అస్సలు మాటలు లేవు. నా చూపు కారులోని స్టీరియో మీదకి మళ్ళింది. ఆన్ చేద్దామా అనిపించిందొక క్షణం. ఆఫీసులో పోద్దుటినించి ఊపిరిసలపని పని తాలూకు అలసటో , నాయిష్టం లేకుండా బలవంతంగా బయల్దేరిరావటమో, ఏదయితేనేం చేయి ముందుకు చాచి స్టీరియో ఆన్ చేయటానిక్కూడా ఓపిక లేనంత నిస్సత్తువ, నిరాసక్తత.

హఠాత్తుగాగుర్తొచ్చి అడిగాను, "ఇంతకీ ఆ షాపు ఎప్పటివరకు ఉంటుంది? ఫోన్ చేసి అడిగావా?"

"లేదు"

"కనుక్కోవాల్సింది" సాధ్యమైనంత సౌమ్యంగా అన్నాను, నా జేబులోంచి సెల్ ఫోన్ తీస్తూ.

తను కూడా తన సెల్ ఫోన్ తీస్తూ అంది. "నువ్వు డ్రైవ్ చెయ్యి. నేను కనుక్కుంటాను"

ఫోన్ కాసేపు చెవికానించుకొని, ఏదో విని నావైపు తిరిగింది. తల పూర్తిగా తిప్పకుండా, కను చివరల నుండే తన మొహంలో కనిపించే భావాన్నిపసిగట్టాను నేను.

పాల గ్లాసు ఒలకబోసిన చిన్నపిల్లాడు, ఆ మరుక్షణం , దాన్ని గమనించిందేమో అని చప్పున అమ్మవైపు చూసి పడే తత్తరపాటు, ఆ వెనువెంటనే పడే భయం , ఆ తరువాత తోడు తెచ్చుకొనే బింకం. ఇవన్నీ కనపడ్డాయినాకు తనలో. ఆతరువాత వాటన్నిటినీ తుడిపేస్తూ నిరాశ. ఆ నిరాశని గమనించినా, గమనించనట్టు నటిస్తూ అడిగాను.

"ఏమిటంట?"

"ఈరోజు సిక్స్ కి క్లోజ్ అనుకుంటా. ఫోన్ ఎవరూ ఎత్తడంలేదు. వాయిస్ ఆన్సరింగ్ సిస్టం కేల్తోంది."

టైము చూసా . ఎనిమిదయింది. పొద్దున్న చూసిన వెదర్ రిపోర్ట్ ప్రభావమో , లేక నిజంగానే అలాఉందో తెలీదుగాని ఆకాశం బాగా మేఘావృతం అయిఉందని అనిపించింది నాకు. చుట్టూ చిమ్మ చీకటి.

"ఏం చేద్దాం మరి?"

ఈ షాపింగుల విషయంలో ఏ నిర్ణయమైనా తన నోటినుంచే రావాలి.అనుభవం నేర్పిన పాఠం.

"ఇంటికెళ్దాం. కారు వెనక్కు తిప్పు."

అప్పుడే నా కళ్ళ బడ్డ ఎగ్జిట్ నంబరు ని బట్టి హైవే మీద దాదాపు పదిమైళ్ళ పైనే వచ్చినట్టు నాకర్ధమయింది. నెక్స్ట్ ఎగ్జిట్ ఇంకొక అరమైలు దూరంలో ఉంది. ఎసెక్స్ విలేజ్ ఎగ్జిట్.

"ఎసెక్స్ విలేజ్ , ఈపేరు ఎప్పుడైనా విన్నావా?" సాలోచనగా అడిగా. తెలీదన్నట్టుగా తలూపింది. మళ్ళా నేనే అన్నా

"అయినా మనకెందుకు. ఈ ఎగ్జిట్ తీసుకొని. జాగ్రత్తగా వెనక్కి వెళ్ళే రోడ్దేక్కితే సరి"

వర్షం మొదలైంది.

మొదట్లో టాప్ టాప్ మంటూ విడి విడిగా విండ్ షీల్డ్ ని ముద్దాడిన చినుకులు నేను వైపర్లు ఆన్ చేద్దామనుకోలోపే పూర్తిస్థాయి వర్షపు రూపు సంతరించుకున్నాయి. నాకు కుడివైపు ఆకాశంలో ఒకటే మెరుపులు. గాలి వేగం పెరిగినట్టు తెలుస్తోంది. కారుని నా డ్రైవింగు లైన్లో కుదురుగా ఉంచాలంటే రెండుచేతులతో స్టీరింగుని గట్టిగా పట్టుకోవాల్సి రావడమే దానికి సాక్ష్యం. గాలి కారుని ఒకవైపుకు తోసేస్తోంది.

నాకు నేను ధైర్యం చేప్పుకోడానికన్నానో , లేక తనకి ధైర్యం చెప్పదానికన్నానో గాని మొత్తానికి పైకనేసాను..

బాగా గాలి ఉంటే వర్షం ఎక్కువసేపు పడదట".

ఎసెక్స్ విలేజ్ ఎగ్జిట్ తీసుకున్నాను. కారు వేగం బాగా తగ్గించాను. తనకి డ్రైవింగు రాకపోయినా డైరక్షన్ల విషయంలో తను నాకు చాలా చేదోడు వాదోడుగా ఉంటుంది.

తనతో చెప్పాను. "91 సౌత్ ఎటుందో చూడు"


వర్షం బాగా పెరిగింది. ఒక ఐదు మీటర్ల ముందేముందో కూడా కనపడటం లేదు. అలాంటప్పుడు రహదారులని సూచించే బోర్డులు కనపడతాయని ఆశించటం అత్యాశే. చాలా వరకు హైవే దిగిన ఒక పావుమైలు లోపే తిరిగి వెనకి వెళ్ళే హైవే తాలూకు బోర్డులు కనపడతాయి.

"ఏం చేద్దాం , కారు పక్కకి తీసి ఆపనా?".

నిజానికి ఇప్పుడు నేను హైవే ఎగ్జిట్ రేంప్ మీద ఉన్నానో, లేక హైవే పూర్తిగా దిగి లోకల్ రోడ్డు మీదకు వచ్చానో కూడా తెలీని పరిస్థితి. సింగిల్ లైనో, డబల్ లైనో , రోడ్డు మధ్యలో ఉన్నానో, లేక షోల్డర్ లో ఉన్నానో. అంతా అయోమయం.

"ఆపకు.స్లో గానే కాస్త ముందుకి పోనీ"

జాగ్రత్తగా ముందుకు పోనిస్తున్నా. అన్ని సార్లు కాకపోయినా , కొన్ని కొన్ని సార్లు సైన్ బోర్డు మిస్సయ్యామంటే ఆ తరువాత అధమపక్షం ఒక అరగంట పైనే పడుతుంది తిరిగి మనం ఎక్కాల్సిన రోడ్డు ఎక్కటానికి. ఇటువంటి వాతావరణంలో అరగంట అంటే అదృష్టంకిందే లెక్క.

పిడుగు పడిన శబ్దం. ఎక్కడో కాదు , పక్కనే పడినంత భయంకరంగా ఉంది ఆ శబ్దం. నాకు ఎడమవైపున ఏవో లైట్లు. గ్యాస్ స్టేషను అయ్యుండొచ్చు. కారు నెమ్మదిగా ముందుకు వెళ్తోంది.

"ఏమయినా బోర్డులు కనపడ్డాయా?"

"ఇంకా నెమ్మదిగా పోనీ ఇక్కడ ఏదో బోర్డు కనపడుతోంది."

"అబ్బా ఇదో తలనొప్పి "కారు విండ్ షీల్డ్ పైన పేరుకుంటున్న ఆవిరిని గమనించి అన్నాను.గబ గబా కారు డీఫ్రాస్టరు ఆన్ చేశా. అప్పుడప్పుడు అది సరిగా పనిచేయదు.చూస్తుండగానే ఆ ఆవిరి విండ్ షీల్డ్ అద్దం అంతా అల్లుకుపోయింది. ఇంకొక నిమిషం వ్యవధిలో నాకారు వెనక గ్లాసు మీదా, కారు డోరు అద్దాలన్నిటిమీద ఆ ఆవిరి అల్లుకుపోయింది.

కారు ఆగకుండా వెళ్తూనే ఉంది. ముందు ఏముందో అస్సలు కనపడటం లేదు.

" పేపర్ నేప్కిన్ అందుకో, అర్జంట్"

ఒకచేత్తో డ్రైవ్ చేస్తూనే తనిచ్చిన నేప్కిన్ తో గబగబా నావైపు విండ్ షీల్డ్ మీద ఆవిరిని తుడిచాను.ఇంతలో తను హఠాత్తుగా అరిచింది...

"ఇక్కడ రైట్ తీసుకో"

"ఎక్కడ?"

"ఇక్కడే ఇక్కడే , దాటి పోతున్నావ్ " చాలా ఫ్రాంటిగ్గా అరిచింది.

"91 సౌతేనా?

"అనుకుంటా"

ఏదయితే అవుతందని కారు బర బారా రైటుకి తిప్పేసాను. ఏదో గుంతలోకి దిగి కారు ముందు భాగం బలంగా నేలకు గుద్దుకున్న చప్పుడు. చటుక్కున బ్రేక్ మీదకి కాలు వెళ్ళింది. కారాగిపోయింది.

అసహనంగా అరిచాను. "అసలిక్కడ రోడ్డుందా?

కొద్దిగా రివర్స్ తీసుకొని , తనని హెచ్చరించకుండానే తన వైపు అద్దం కిందకి దించాను. బయట గాలి ఎంత బలంగా ఉందో అర్ధమయింది. తన మొహం పూర్తిగా తడిచిపోగా, కెవ్వున కేకేసింది.పట్టించుకొనే స్థితిలో లేను నేను. కళ్ళు చికిలించి చూసా. నిజమే , ఏదో రోడ్డు ఉన్నట్టుంది. కారు ఆ రోడ్డెక్కింది.,నెమ్మదిగా..

ఒక మైలు, మైలున్నర వెళ్ళాక అక్కడ ఎక్కడా హైవే కి దారితీసే ఆనవాళ్ళేమీ లేవు.

"సరైన దార్లోనే ఉన్నామంటావా?"

"నాకేం తెలుసు. నువ్వు తిప్పమన్నావు , నేను తిప్పాను" నాలో అసహనం..

వర్షం ఏమాత్రం తగ్గలేదు. వర్షం ధాటికి అనుకుంటా,చుట్టూ ఉన్న చీకటి పదిరెట్లు పెరిగినట్లనిపిస్తోంది. కన్నుపొడుచుకున్నా రోడ్డుపక్కన ఏముందో కనపడటంలేదు. కారు పోతూనే ఉంది. ఒకటి రెండు సార్లు నాకిలాంటి అనుభవమే ఎదురయింది. అయితే అది పగటిపూట. ఒకసారయితే "యు" టర్న్ తీసుకోవటానికి కూడా వీలు లేనటువంటి సన్నని ఇరుకైన రోడ్డుమీద దాదాపు పదిహేను మైళ్ళు ప్రయాణించాల్సి వచ్చింది. అప్పుడు రోడ్డుకి రెండువైపులా పొలాలు. నరమానవుడు లేదు. చివరికి గతిలేక అతికష్టం మీద "యు" టర్న్ తీసుకొని , వచ్చిన దారెంటే వెనక్కి వచ్చి హైవే ఎక్కడం జరిగింది.

నా వెన్ను జలదరించింది. కొంపతీసి ఇప్పుడలాంటి రోడ్డుమీదే ఉన్నానా?

అకస్మాత్తుగా నేను అప్పుడెప్పుడో చూసిన సస్పెన్స్ థ్రిల్లర్ సినిమా "బ్లాక్ కాడిలాక్" గుర్తుకొచ్చింది. అందులో ఇలాగే దారితప్పిన ఒక కారు చిమ్మ చీకట్లో, దారితెన్నూ లేకుండా , అడవిమధ్యలోంచి, ఒక సన్నని రహదారిపై వెళ్తూ ఉంటుంది. పైనుంచి తీసిన ఆ షాట్ బాగా గుర్తుంది . అడవి మధ్యలో సన్నని దారి, చీకటిని చీలుస్తూ కారు హెడ్ లైట్లు. రాబోయే ఉపద్రవం వైపు పరిగెత్తే కారు. దానికీ నాకూ తేడా అల్లా ఆ సినిమాలో వారిని దారి పొడుగూతా ఒక బ్లాక్ కలర్ కాడిలాక్ వెంబడిస్తూ ఉంటుంది. నా అదృష్టంకొద్దీ ప్రస్తుతానికి నాకా భయంలేదు. అలాంటిదేమీ లేదనుకుంటూనే, ఎందుకైనా మంచిదని రియర్ వ్యూ అద్దం వైపొకసారి చూసి, నిర్ధారించుకొని, నాలోనేనే నవ్వుకున్నాను అంత టెన్షన్లోనూ.

ప్రకృతి ముందు మనిషి ఎప్పటికీ బలహీనుడే అని చెప్పటానికి, వాయుగుండాలు సృష్టించే వరద భీభత్సాన్నో, టొర్నడో ల వలయ విధ్వంసాన్నో, లేదా ఏ సునామీలనో ఉదహరించనక్కరలేదు. 24 గంటలకొకసారి ప్రకృతి కప్పే ఈ నల్లటి దుప్పటిచాలు, మన మనుగడ ఎవరి దయా దాక్షణ్యాలమీద అధారపడిఉందో చెప్పటానికి. దానికి తగ్గట్టు మనం మన జీవితాల్ని సవరించుకోవాల్సిందే మరి.మా అపార్ట్ మెంట్లలో మాదే చిట్టచివరి అపార్ట్ మెంటు. అపార్ట్మెంటు ఆవలివైపు అంతా అడవిలా ఉంటుంది. దట్టమైన చెట్లు. రాత్రుళ్ళు నాకు ఆ వైపు కిటికీ తెరవాలన్నా భయం. సినిమాలెక్కువ చూస్తానేమో, "ఆచెట్లలో ఎవరో ఉండి మా కిటికీ వైపే చూస్తుంటారేమో, ఎందుకు వాళ్ళ కళ్ళలో పడటం?" లాంటి ఊహలొస్తుంటాయినాకు. అదే కిటికీలోంచి తెల తెల వారే ఉదయాన్ని చూడటమంటె నాకెంతో ఇష్టం. ఆకురాలే కాలాన్ని మినహాయిస్తే సంవత్సరం అంతా చక్కటి, చిక్కటి పచ్చదనం. కానీ అదేమిటొ రాత్రయ్యేసరికి ఆ ఆహ్లదం స్థానంలో భయం చోటు చేసుకుంటుంది. పొద్దునలేచి "దీన్ని చూసా నేను భయపడింది" అని నవ్వుకుంటుంటాను. బహుశా రేపు నేను మళ్ళా ఇదే రోడ్డు మీద పగటిపూట రావల్సివస్తే ఇప్పటి నా భయాన్ని తలచుకొని అలాగే నవ్వుకుంటానేమో.


రోడ్డుమీద గుంటల్లో పడ్డట్టు కారు దడ దడ లాడింది. దానికి కొద్ది క్షణాల ముందు కనపడ్డ "X" మార్కుని బట్టి అర్ధమయింది,. గుంటలు కాదు,రైలు పట్టాలు. రైల్ రోడ్ క్రాసింగన్నమాట. లోకల్ మ్యాప్ లో ఎప్పుడైనా రైల్వే ట్రాక్ చూసిన గుర్తేమైనా ఉందా అని కాసేపు ఆలోచించా. ఊహు.. లాభం లేదు.

మలుపు తీసుకున్నాక ఒక ఏడెనిమిది మైళ్ళు వచ్చే ఉంటాం. హైవే కనపడే ఆశలు ఇద్దరిలోను అడుగంటాయి. దానిస్థానంలో ఈ దారి ఎంచుకున్నందుకు పశ్చాత్తాపం.

ఇక లాభం లేదని, జాగ్రత్తగా కారు రోడ్డువారగా ఆపి పార్కింగ్ లైట్లు ఆన్ చేశా. హఠాత్తుగా గుర్తొచ్చి కారు ఫ్యూయల్ ఇండికేటరు వైపు చూసా. గుండె ఆగినట్టయింది. గేస్ అయిపోయినట్టు సూచించే లైటు వెలిగాక నాకారు మహా అయితే ఒక ముప్పై మైళ్ళు ప్రయాణించగలదు. నేను ఆఫీసునుంచి వచ్చేటప్పుడే ఆ లైటు వెలిగినట్టు గుర్తు. ఈలెక్కన ఆ ముప్పైమైళ్ళు ఎప్పుడో పూర్తయిఉంటాయి. సో, కారు ఏ క్షణమైనా ఆగిపోవచ్చు. ఆలోచన వచ్చిందే తడవు టక్కున ఇంజను ఆఫ్ చేశా.

నిశ్శబ్దం. పార్కింగ్ లైట్ల తాలూకూ టిక్కుం టిక్కుం అనే శబ్దం భయంకరంగా వినపడుతోంది. బయట ధారగా కురుస్తున్న వర్షం. చుట్టూ పరచుకున్న చిక్కటి చీకటి. నిర్మానుష్యమైన ఆ రోడ్డు మీద కారులో మేమిద్దరమే. ఎక్కడున్నామో కూడా తెలీని స్థితిలో..

ఇంతలొ నా కళ్ళ ముందు ఏదో చిన్న వెలుగు మెరిసినట్టయింది. రియర్ వ్యూ అద్దంలో ఏదో వెలుగు. టక్కున తల తిప్పి వెనక్కి చూసి అన్నా.

"మన వెనక ఎవరో వస్తున్నట్టున్నారు."

"ఎవరో మనలాగా దారి తప్పారేమో?"

రియర్ వ్యూ అద్దంలో వెలుగు తీవ్రతని బట్టి కారు మాకు బాగా దగ్గరయిందని నా కర్ధమయింది. ఇంకొక పావు నిమిషంలో మమ్మల్ని దాటి మా పక్కనుంచి వెళ్లి , సడన్ బ్రేక్ వేసినట్టు టక్కున ఆగిపోయింది. గబ గబా నేప్ కిన్ తో విండ్ షీల్డ్ ని మరొక్కసారి తుడిచాను. ఈసారి స్పష్టంగా కనపడుతోంది. పాతిక ముప్పై యేళ్ళ నాటి డొక్కు షెవీ వేన్ .

నా మనసులో ఏవేవో ఆలోచనలు. ఎందుకాపి ఉండొచ్చు? మాలాగే దారి తప్పారా? నాకారు రోడ్డువార పార్కింగ్ లైట్లు వేసి కనపడేసరికి మాకు సహాయం చేద్దామని ఆపారా?లేక...

నాచెయ్యి ఇగ్నిషన్ కీ చుట్టూ బిగుసుకుంది. వెనక్కి ఎలాగూ తిరగలేను. ఆ వేన్ పక్క నుంచి ముందుకు దూసుకెళ్ళటానికి తగినంత స్థలం ఉందాలేదా అనేది అంచనా వేస్తోంది నా మనసు. ఇంకొకసారి కళ్లు చికిలించి ఆ వేన్ వైపు చూసా. డ్రైవరు వైపు డోరు ఒక క్షణం తెరుచుకొని, ఆ వెంటనే మూసుకొంది. నా మనసెందుకో ప్రమాదాన్ని శంకించింది.

***********************************************
ఒక రెండు గంటల తర్వాత.....

ఇంకా వర్షం పడుతూనే ఉంది.

రిక్లయినర్ సోఫాలో వెనక్కివాలి, వెచ్చగా దుప్పటి కప్పుకొని , టీవీ చూస్తూ నేను..గాఢ నిద్రలో తను..
(ఇంక లేదు, ఐ మీన్, సమాప్తం :) )

మాష్టారుగారమ్మాయి

కొన్నెందుకో అలా గుర్తుండి పోతాయి. ఎన్నేళ్ళయినా మసకబారవు.కారణం తెలీదు.

ఎర్లీ ఎనభైల్లో మాట అన్నమాట. నేనప్పుడు ఆరోతరగతి. మా తెలుగు మాష్టారింటికి ట్యూషను కెళ్ళేవాడిని . ఆయన పేరుకు తెలుగు మాష్టారయినా ఒక్క లెక్కలు తప్ప అన్నీ చెప్పేవారు. అదే ట్యూషనుకి లెక్కలు చెప్పడానికి సత్తార్ అనే మాష్టారింకోకాయన వచ్చేవారు. వారి గురించి ఇంకెప్పుడైనా.

పొద్దున్నే ఆరింటికి ట్యూషను. ఐదు యాభై ఐదు కల్లా వాళ్ళింట్లో ఉండేవాడిని. నాకంటే ముందు వచ్చిన వాళ్ళతో గది ఓ మోస్తరుగా నిండి ఉండేది. లోపలికి అడుగు పెట్టగానే చల్లటి ఉదయపు గాలి మాయమై ఒకరకమైన వెచ్చదనం ఆ గదంతా పరచుకొని ఉండేది. ఖాళీ దొరికిన చోట కూర్చొని మాష్టారి కోసం ఎదురు చూపులు. మధ్యగది లో ఫ్యాను గాలికి మధ్యగది డోరు కర్టెను కదిలినప్పుడల్లా పంచలో కూర్చొని ఉన్న మాచూపులు అప్రయత్నంగా ఆ వైపు కదిలేవి. లోపల మనుషులు అటూ ఇటూ తిరుగుతున్నట్టు కనిపించినా మాటలు అస్సలు వినిపించేవి కావు. భారమైన నిశ్శబ్దం. అప్పుడప్పుడు లంగా వోణీ వేసుకొని ఉన్న మా మాష్టారిగారమ్మాయి క్షణకాలం కనిపించేది. కొన్ని కొన్ని సార్లు తన పట్టీల చప్పుడు మాత్రమె వినిపించేది.డోరు కర్టెను కాస్త పక్కకి జరిగినట్టనిపించినా ఒక రకమైన కంగారుతో తను వెంటనే వచ్చి సరిచేసేది. ఇంతలొ మాష్టారుగారు పూజ ముగించుకుంటున్న సూచనలు. మరి కొద్దిసేపటికి గొంతుసవరించుకుంటూ మాష్టారు గారు మధ్యగది ద్వారం వైపు అడుగు వేస్తున్న చప్పుడు. మేమంతా బిర్ర బిగుసుకు పోయేవాళ్ళం. తను కర్టెను తొలగించుకొని పంచలోకి అడుగుపెడుతుంటే , భయంతోనో, మాష్టారు గారి మీది గౌరవం తోనో ఆ నిశ్శబ్దం పదింతలు పెరిగి , గాలి కూడా బరువెక్కి పోయేది.

అదే ట్యూషను సాయంత్రాలు కూడా ఉండేది.ఆ సాయంత్రాలు ఉదయమున్నంత గంభీరంగా ఉండేవి కాదు. తేలికైన గాలి. అప్పుడప్పుడు మేము వెళ్ళేసరికి మాష్టారుగారు బజారునుంచి ఇంకా వచ్చి ఉండేవారు కాదు.మాష్టారు గారమ్మాయి పంచలోనే ఏదో చదువుకుంటూ ఉండేది. మధ్య మధ్యలో పాడుతూ ఉండేది. శ్రావ్యమైన కంఠస్వరం . చాలా చక్కగా పాడేది. తను పాడే పాటలోని ఈ రెండు లైన్లు నాకిప్పటికీ గుర్తే ..

గురుతు కొచ్చే జ్ఞాపకాలూ
ఎదను గుచ్చే గులాబి ముళ్ళూ..

పల్లవో తెలీదు, చరణమో తెలీదు. సినిమా పాటో, లేక లలిత గీతమో తెలీదు.ఈరెండు లైన్లు మాత్రం నాకు ఇన్నేళ్ళయినా గుర్తుండి పోయాయి. ఒకటి కాదు రెండు కాదు లెక్కలేనన్ని సార్లు విన్నట్టు గుర్తు. బహుశా తనకిష్టమైన పాట కావచ్చు.

మేము రాగానే మమ్మల్ని చూసి లోపలికెళ్ళి పోయేది. అప్పుడప్పుడు తను పంచలో మర్చిపోయి వదిలి వెళ్ళిన తన కాలేజీ నోటు బుక్కులు చూసేవాళ్ళం. పెద్ద పేద్ద లాంగు నోటు బుక్కులు. దాని నిండా ఆకుపచ్చ, ఎరుపు,గులాబి రంగుల్లో స్కెచ్ పెన్నులతో వేసిన రకకాల బొమ్మలూ, ఎర్ర ఇంకుతో అండర్లైన్ చేసిన లైన్లూ. బయాలజీ విద్యార్ధి అనుకుంటా. మేమూ పెరిగి పెద్దయి అలాంటి లాంగు నోటు బుక్కుల్లో అలా రక రకాల బొమ్మలేయాలని అనుకునేవాళ్ళం.

తను మమ్మల్ని చూడగానే పాడుతున్న పాట ఆపి లోపలికెళ్ళి పోయేది. కొన్నిసార్లు ఆ పాట లోపలి నుండి సన్నగా వినిపిస్తుండేది. అప్పుడప్పుడు ట్యూషను జరుగుతున్నప్పుడు , మాకు వెనకవైపున దండెం మీద ఆరేసిన ఏ వోణీయో,పరికిణీయో అవసరమైనప్పుడు తను పిల్లిలా చడీ చప్పుడు లేకుండా ఇలా వచ్చి తీసుకొని అలా వెళ్ళిపోయేది.

తను ఇప్పుడు యాభైలకు దగ్గరగా ఉండి ఉంటుంది అనుకుంటా. ఎదురుపడితే పోల్చుకోలేను గాని , ఒక్కసారి గుర్తుపట్టాక, పరిచయం చేసుకొని..ఆ రెండు లైన్లూ ఆమెకి వినిపించి ఆమె కళ్ళలో మెదిలే ఆశ్చర్యాన్ని చూడాలని ఉంది. నాకెందుకో బాగా నమ్మకం తను ఆపాటను ఇంకా గుర్తుపెట్టుకొనే ఉంటుందని..

మీకు ఈపాట గురించి ఏమైనా తెలిస్తే చెప్పండి.

నా కొత్త బ్లాగు వివరాలు

ఈరోజు కాస్త తీరిక దొరికి మొత్తానికి నా కొత్త బ్లాగు పని కొంత పూర్తి చేశాను. పన్లో పనిగా రెండు టపాలు కూడా రాసేసా. ప్రస్తుతమున్న ఈ బ్లాగు ఫార్మాట్ ని కొద్దిరోజుల్లో మారుస్తాను.

బ్లాగు పేరు నీలి మేఘాలలో . త్వరలోనే దీన్ని కూడా కూడలి, జల్లెడలలో చేరుస్తాను.

ప్రాజెక్టు అయిపోతోంది! ప్చ్

ఇక నేడో రేపో Its nice working with you all అనే ఈ-మెయిలు పంపాలి అందరికీ. అసలు ఈ ప్రాజెక్టుకి రావడమే ఒక వింత. మొదట్లో వద్దనుకున్నాను. ఎందుకంటే నేను ఎప్పుడో పనిచేసి వదిలేసిన పురాతన సాఫ్ట్వేర్ వర్షను మీద పని. ముందుకొచ్చాక మళ్ళా వెనక్కి వెళ్ళాలంటే కష్టమే . ఈ సాఫ్ట్వేర్ ఫీల్డులొ అది మరీనూ. అయితే కొన్ని వృత్తిపరమైన మొహమాటాలూ, ఎలాగు ఆర్నెల్ల ప్రాజెక్టు కదా , కన్నుమూసి తెరిచేలోగా ఆర్నెల్లు చిటికెలో గడుస్తాయి అనే ఆలోచనతోనూ, వొహాయో లో ఇల్లు ఖాళీ చేసి , కార్లో మేమిద్దరం సీట్లల్లో కూర్చోగా మిగిలిన ప్రతి స్క్వేర్ ఇంచులోను ఇంటి సామాను మొత్తం కుక్కి పదమూడు గంటల ప్రయాణం చేసి ఇక్కడికి చేరుకున్నాను. ఆర్నెల్ల ప్రాజెక్టు కాస్తా దాదాపు మూడేళ్ళ ప్రాజెక్టు అయి కూర్చుంది. నేను ఊహించలేదు ఇంతకాలం ఇక్కడ పనిచేస్తానని. నన్ను వదిలించుకొని ఖర్చు తగ్గించుకోవాలని మధ్యలో మా మానేజరు ఒక రష్యన్ భామని తెచ్చుకున్నా, తను కంప్యూటర్ మానిటర్ వైపుకంటే తన హేండ్ బాగ్ లో ఉన్న అద్దంలో తన మొహాన్ని ఎక్కువసేపు చూసుకొనేది. ఒక నెల లీవు పెట్టి నేను ఇండియా వెళ్ళిన టైంలో , తనకీ , మా మానేజరుకీ ఏదో విషయంలో యవ్వారం చెడి , "ఐ విల్ సు యు" అని మధ్యవేలు చూపించి తుర్రుమంది. ఒకానొక అర్ధరాత్రి ఇండియాలో ఉన్న నాకు మా మానేజరు నుంచి ఫోన్, ఇండియానుంచి రాత్రుళ్ళు పని చెయ్యగలవా అని. లీవు పొడిగిస్తే సంతోషంగా చేస్తా అన్నా. చక్కగా నాలుగునెలలు, జీతానికి జీతం , వెకేషన్ కి వెకేషన్.కంపెనీ లాప్టాప్ ఎలాగు ఉంది, దానికొక రిలయన్స్ వారి బ్రాడ్ బాండ్ కార్డు తగిలిస్తే ఇక మనం ఎక్కడున్నా పనికి ఢోకా లేదు. ఎటొచ్చీ లాప్టాప్ బ్యాటరీ చార్జ్ ని జాగ్రత్తగా గమనిస్తూ ఉంటే చాలు. ఆ నాలుగు నెలలు పెద్దగా ఇబ్బందులు లేకుండానే పని లాగించేసా.ఇక్కడంటే అలవాటే గాని, ఇండియాలో షిర్డీ నుంచి వస్తూ బస్సులో ఆఫీసు పని చెయ్యటం ఒక అందమైన అనుభవం. ( కొన్ని మలుపుల్లో ,అప్పుడప్పుడూ సిగ్నల్స్ లేక ఆ బ్రాడ్ బ్యాండ్ కార్డు సతాయించిందనుకోండి. అది వేరే విషయం :) )

ఒక సంవత్సరం క్రితం నేను ప్రస్తుతం పనిచేసే కంపెనీని ఇంకొక కంపెనీ టేకోవర్ చేసింది. వాళ్ళ సిస్టమ్స్ అన్ని వేరే సాఫ్ట్వేర్ లో ఉండటం వల్ల ఇక్కడ మా డిపార్ట్మెంటు లో కూడా బెల్లు మోగింది. కొత్త సిస్టం లోకి వెళ్తున్నాం కాబట్టి ఈ క్రిటికల్ టైంలో మాకు మీ సహాయం కావాలి అని డైరక్టుగానూ, ఒకసారి వెళ్ళాక మిమ్మల్ని ఇక్కడినుంచి సాగనంపటానికి మాత్రం మాకు ఎవరి సహాయం అవసరం లేదు అని ఇన్ డైరక్టుగానూ మా మానేజరు మీటింగు పెట్టి మరీ చెప్పాడు.

మొన్న ఆగస్టులో ఆ పని కూడా పూర్తయింది. ఇక అందరూ ఎదురుచూడ్డం మొదలెట్టారు సెండాఫ్ ఉత్తర్వులకోసం. మొదట నాతో పనిచేసే ముగ్గుర్ని పీకేసారు. ఆ ముగ్గురిలో ఒకడు తెల్లోడయ్యేసరికి Conspiracy theory లకు చోటు లేకా , గాసిప్స్ కి ఆస్కారం లేకా నా తోటి భారతీయ వర్గం చాలా ఇబ్బంది పడింది. ఆతరువాత ఇంకో ఇద్దరిని. మొత్తానికి డిపార్ట్మెంటులో నేను ఒంటరినైపోయాను. నిజానికి ఆఫీసులో మాకు అత్యంత ప్రీతిపాత్రమైన సమయం అంటే కాఫీ బ్రేకే . ఆ టైం లో మా కబుర్లకు అంతుండదు. పది కాగానే గుంపుగా అందరం పొలోమని పరుగు బ్రేక్ రూంకి. అట్లాంటిది ఇప్పుడు నా కాఫీ బ్రేకు వెల వెలా బోతోంది. ఇక లంచ్ టైం అయితే చెప్పనవసరం లేదు. మేమందరం లంచ్ బ్రేక్ లో ఎవరి కుర్చీల్లో వారు కూర్చునే వాళ్ళం. ఎవరైనా లీవు పెట్టి రాకపోతే ఆ సీటు ఖాళీ గా ఉండాల్సిందే. మొదట్లో లంచ్ టైంలో ఆ రెండు ఖాళీ సీట్లను చూసి మాకు బాగా దిగులేసేది. ఇప్పుడు ఇంకెవరూ లేరు. నేనొక్కడినే. అన్ని కుర్చీలూ నావే. దిగులంతా నాదే.

నిన్న సర్వర్ రూం పక్క నుంచి వెళ్తూ అలవాటుగా అద్దంలోంచి నా (పాత) ప్రొడక్షను సర్వర్ వైపు చూసాను. అది చాలా ఒంటరిగా, దిగులుగా ఉన్నట్లు అనిపించింది నాకు. దాని లైట్లుకూడా పాపం దిగులుగా, ఏదో తప్పదు అన్నట్లు మిణుకు మిణుకు మంటూ వెలిగి ఆరిపోతున్నట్లున్నాయి. ఒకప్పుడు అవే లైట్లు చీకట్లో మిణుగురు పురుగుల్లా అందంగా కనిపించేవి. ఆ వెలిగి ఆరిపోవటంలో ఒకరకమైన ఠీవి కనిపించేది.నెల క్రితం వరకూ దాన్ని అందరూ అందమైన బుజ్జి కుక్కపిల్లని చూసుకున్నట్టు ప్రేమతో సాకేవారు. దానికి కాస్త వేడి చేస్తే నానా హైరానా పడిపోయేవారు. ఆ బుజ్జి కుక్కపిల్ల కాస్తా ఇప్పుడు గజ్జి కుక్కపిల్ల అయిపొయింది. మొన్నొకసారి సర్వర్ రూంలో ఏసీ లీకయి నీళ్ళు దాదాపు ఆ సర్వర్ దరిదాపుల్లోకి వచ్చినా ఎవరికీ చీమకుట్టినట్లయినా లేదు. అదే ఒకప్పుడయితే మా మానేజరు మీటింగెట్టి మమ్మల్ని చెడా మాడా తిట్టేవాడు.

ఎంత ప్రొడక్షను సర్వర్ కాక పోయినా, దాన్లో ఇంకా నేను రాసిన ప్రోగ్రాములు కొన్ని రన్ అవుతూనే ఉన్నాయి. నేను రిపీటేడ్ గా చేసే పనుల్ని చాలావరకు ప్రోగ్రాములు రాసి షెడ్యూలు చేసి పడేస్తాను. నిర్దేశిత టైంకి అవి నా ప్రమేయం లేకుండా రన్ అవుతూ ఉంటాయి. కాబట్టి నేను ఇక్కడ ఉన్నా లేకున్నా , నేను రాసిన ఆ ప్రోగ్రాములు కనీసం ఇంకొన్నేళ్ళు రన్ అవుతూనే ఉంటాయి. ఏ అర్ధరాత్రో ,అపరాత్రో అవి ప్రాణం పోసుకుంటాయి. నిర్దేశించిన పని పూర్తి చేసి మళ్ళీ నిద్రలోకి జారుకుంటాయి.ఈ మనుషులు గుర్తుంచుకున్నా, గుర్తుంచుకోకున్నా , అవి మాత్రం నేను ఒకప్పుడు ఇక్కడున్నాననే నిజాన్ని అవి బ్రతికున్నంతవరకు ( పవర్ ఆఫ్ చేయ్యనంతవరకు) గుర్తు చేసుకుంటాయి. :)

లోపలికెళ్ళి అక్కడున్న సర్వర్లన్నిటినీ ఒక్కసారి కళ్ళారా చూసుకున్నాను. మళ్ళా నాచూపు ఆ ఒకప్పటి ప్రొడక్షను సర్వర్ మీద ఆగింది."నువ్వు లేవు నీ పాట ఉంది", అన్నట్లు "నువ్వుండకపోవచ్చు , కానీ నీ ప్రోగ్రాములున్నాయి" అని అది నాతో గుస గుస లాడినట్టనిపించింది నాకు.

నా కొత్త బ్లాగు

ఇంకా పేరు నిర్ణయించుకోలేదుగాని , "అనంతం" కి అనుబంధంగా మరొక బ్లాగు మొదలెడదామని అనుకుంటున్నాను. "అనంతం" లానే ఇందులో కూడా సుత్తే ఉంటుంది ,అయితే కాస్త సూటిగా ఉంటుంది. చేట భారతాలు కాకుండా , కట్టె, కొట్టె, తెచ్చె రీతిలో రాయాలని ప్లాను. Casual blogging అన్నమాట. ఒక్కొక్క పోస్టు క్లుప్తంగా ఒక పది పదిహేను వాక్యాల్లో, నేను చదివిన పుస్తకం గురించో , చూసిన సినిమా గురించో, నిద్రపట్టక పక్క మీద అటూ ఇటూ దొర్లుతుంటే వద్దన్నా వచ్చి మీదకువాలే ఆలోచన గురించో, దైనందిక జీవితంలో ఎదురయ్యే చిన్న చిన్న సరదా సంఘటనలగురించో, ఆఫీసు విషయాల గురించో,రాజకీయాల గురించో, టీవీలో ఈరోజు చూసిన వార్త గురించో, నా కేమెరాకి చిక్కిన అందమైన దృశ్యం గురించో .. ఇలా దేనిగురించైనా కావచ్చు.

చదివి మీ ఆలోచనలని పంచుకుంటే సంతోషిస్తాను. మీ టైం బాలేక కొన్ని కొన్ని సార్లు నేను రాసింది మీకు నచ్చొచ్చు , కానీ అందులో వ్యాఖ్యానించేంత సరుకుండకపోవచ్చు . అలాంటప్పుడు చదివి నిశ్శబ్డంగా నా బ్లాగుని దాటి ముందుకు వెళ్ళిపొండి. చాలా బావుందనో, బాగా రాసాననో, లేదా స్మైలీల తోనో మొహమాట పడాల్సిన అవసరం లేదు. ఏకీభవించినా, విభేదించినా, సమయం వెచ్చించి నేను రాసింది చదివే వారంటే నాకెప్పుడూ గౌరవమే. అయితే ఎప్పుడూకాకపోయినా అప్పుడప్పుడు సమయాభావం వల్ల మీ కామెంట్లకు నేను జాబివ్వలేక పోవచ్చు. అన్యధా భావించవద్దని మనవి.

వివరాలు ఒకట్రెండు రోజుల్లో మీతో పంచుకుంటాను.

గమ్మత్తయిన సంఘటనలు -2

అవి నేను హైదరాబాదులో ఒక బహుళ జాతి సంస్థ లో పనిచేసే రోజులు.

నేను పనిచేసే ప్రాజెక్టు చాలా పెద్దది. దాంట్లొ దాదాపు 70 మంది పనిచేస్తూ ఉండేవారు . అన్ని రకాల భాషలూ వినపడేవి . వాటిల్లో తమిళందే పైచేయి. వాళ్ళది చాలా పెద్ద గ్రూపు. ఇచ్చుకున్నా, పుచ్చుకున్నా వాళ్ళలో వాళ్ళే.వాళ్ల ఐకమత్యం చూసి బాగా ముచ్చటేసేది. అయితే వాళ్ళలో తప్పుపుట్టాడొకడు. పేరు పరమ్ గురు. తనకి తెలుగు నేర్చుకోవాలని మహా ఉబలాటం. అంతా ఇంతని కాదు. చాలా. మేము మాట్లాడుకుంటుంటే "బగున్నారా (బాగున్నారా)? " అంటూ మధ్యలో దూరేవాడు. తెలుగులో అదెలా అంటారు, ఇదెలా అంటారు అని మమ్మల్ని,ముఖ్యంగా నన్ను బాగా విసిగించేవాడు. "వాడికి ఒక (రహస్య) తెలుగు గర్ల్ ఫ్రెండ్ ఉండుండొచ్చు , అందుకే మనదగ్గర ఇంత గారాలు పోతూ నేర్చుకుంటున్నాడు" అని అనుకునేవాళ్ళం (కుళ్ళు కునేవాళ్ళం,లో లోపల) . ఆ అమ్మాయెవరో కనుక్కుందామని, ఒకరిద్దరు వీడిమీద కొన్నాళ్ళు ఒక కన్నేసి , కన్ను నొప్పెట్టి, చివరికి ఏమీ తేలక కేసు మూసేసారు.

ఇక మా ప్రాజెక్టు మానేజరు గురించి. ఆయన ఇంగ్లీషులో మాట్లాడేది బహు తక్కువ. అలాగని రాదని కాదు. భేషుగ్గా వచ్చ్చు. ఎంతో అవసరమైతే తప్ప ఇంగ్లీషు వాడడు. మీటింగుల్లో కూడా వేరే వారికి అర్ధమవ్వాలి అనుకున్నవి మాత్రమే ఇంగ్లీషులో,మిగతావి అన్నీ తెలుగులోనే. మీటింగుల్లో తెలుగు మాట్లాడినందుకు తెలుగేతరులు ఎవరూ లోలోపల కూడా ఏమీ అనుకునేవారు కాదు. మనకి తెలియాల్సిన విషయమైతే ఆయన ఇంగ్లీషులోనే మాట్లాడుతాడులే అని వారికి ఆయనమీద మంచి గురి. ఆయన గుంటూరు వైపు పల్లెల్లో మాట్లాడే యాసతో బహు చక్కగా తెలుగు మాట్లాడేవాడు. పెద్ద ప్రాజెక్టు కదా, ఒక ఫ్లోరు మొత్తం మాదే. విశాలమైన హాలు. ఒక మూల నిలబడి పరికిస్తే దాదాపు ప్రాజెక్టులో ఉన్న వారందరూ కనపడతారు. మా మానేజరు ఎవరితోనైనా ఏమైనా చెప్పాలంటే ఆయన ఉన్నచోటునుంచే గట్టిగా తెలుగులో అరచి చెప్పేవాడు. నాకది మోతుబరి పొలంలో గట్టుమీద నిలబడి కూలోళ్ళతో మాట్లాడినట్టే ఉండేది. ( no offense, ఆయన యాస గురించి మాత్రమే చెప్తున్నా ).

మేము పనిచేసే ప్రాజెక్టు తాలూకు సర్వర్లు యూరోపు లో ఉండేవి. ఒకసారి సముద్రగర్భంలో కేబుళ్ళు తెగటం వల్లో , మరెందుకో మాకు ఆ సర్వర్లతో లింక్ తెగిపోయింది. పనిలేదు కాబట్టి అందరూ పని ఉన్నప్పటికంటే ఎక్కువ హడావిడిగా అటూ ఇటూ తిరుగుతున్నారు. ఫ్లోరంతా సందడి సందడిగా ఉంది. నెట్ వర్కింగ్ వాళ్ళకి కబురు పెట్టడంతో వాళ్లోచ్చి ఈ పరమ్ గురు కంప్యుటర్ నుంచే ఏవేవో చేస్తూ, మధ్య మధ్య ఫోన్లు చేస్తూ ఏదో కుస్తీ పడుతున్నారు. సదరు పరమ్ గురు తో పాటు నేను, ఇంకో ఐదారుగురం ఆ కంప్యుటర్ మీదకి వాలి ఆసక్తిగా చూస్తున్నాం. వాళ్లు చేసేది ఏమైనా అర్ధం అయితే మా రెజ్యుమే లో "నెట్వర్కింగ్ ఎక్స్ పర్ట్ " అనే తోక తగిలించి దాని బరువు పెంచొచ్చు అని మా దురాలోచన.

అదేటైంలో లోపలికి అడుగుపెట్టాడు మా మానేజరు. హడావిడిగా, లేని ఆందోళనని మొహంలోకి తెచ్చుకొని అటూ ఇటూ పరిగెడుతున్న వాళ్ళని చూడగానే ఆయన మనసు కీడు శంకించింది. మా వైపు చూసాడు. అదేటైం లో పరమ్ గురు "లింక్" ని తెలుగులో ఏమంటారు అని అడిగినట్టున్నాడు. ఆలోచిస్తూ నేను బుర్ర గోక్కుంటున్నాను. అలవాటు ప్రకారం మా మానేజరు పరమ్ గురు నుద్దేశించి అక్కడి నించే గట్టిగా అరిచాడు.

"పరమ్, ఏమయింది?"

"లింక్ , లింక్" ఇక్కడినుంచే గట్టిగా అరచి చెప్పాడు పరమ్ గురు .

ఆయనకర్ధం కాలేదు. మళ్ళా గట్టిగా అదే అడిగాడు.

ఈసారి పరమ్ గురు చేతి చూపుడువేళ్ళు రెంటినీ కొంకీలా చేసి, ఒకదాని కొకటి మెలేసి , పైకెత్తి చూపిస్తూ అన్నాడు

"లింకు, లింకు సార్ " అని , ఆ మేలేసిన వేళ్ళని బలవంతాన విడదీసినట్టు నటించి "పగిలి పోయింది సార్" అన్నాడు.

లింకు ని తెలుగులో ఏమంటారా అంటూ బుర్ర గోక్కుంటున్న నాకు వాడి నోటిద్వారా "పగిలిపోయింది" అనే పదం వినగానే కాస్త మతి తప్పినట్టయింది. మా మానేజరుక్కుడా అదే పరిస్థితి.దగ్గరికొచ్చి విషయం కనుక్కొని ఆ తరువాత , టెన్షన్ ని కూడా పక్కనపెట్టి, ఒకటే నవ్వడం. అప్పుడెపుడో వాడు నాదగ్గర నేర్చుకున్న "బ్రేక్" అనేపదాన్ని వాడు అలా తెనుగీకరించాడు అన్నమాట.

ఆ తరువాత మీటింగుల్లో కూడా అప్పుడప్పుడు మా మానేజరు "ఈరోజు, ఏం పగల్లేదా, పరమ్? " అంటూ పరమ్ గురు మీద జోకులేసేవాడు.

**********************************************************************

తమిళం వంతు అయిపొయింది కదా, ఇప్పుడిక కన్నడం వంతు.

నాకు మంజునాథ్ అనే ఫ్రెండొకడున్నాడు. వాడు పుట్టిందీ, పెరిగిందీ హైదరాబాదులోనైనా ఇంట్లో కన్నడం, బయట హైదరాబాదు హిందీ, ఉర్దూ , అక్కడక్కడ తెలుగూ, విని చాలా వింతైన తెలుగు మాట్లాడేవాడు. తెలుగులో ఆవేశంగా ఏదైనా మాట్లాడుతూ , ఆ మాటల ప్రవాహంలో ఎక్కడైనా సరైన తెలుగు పదం తట్టకపోతే ఫిట్స్ వచ్చినవాడిలా కొట్టుకొనేవాడు. ఆ వెంటనే ఏ ఇంగ్లీషుకో, హిందీకో మారి గట్టెక్కినా , ఆ సంభాషణ ముగియగానే నా పీక పట్టుకోనేవాడు ఇందాకటి ఆ పలానా దాన్ని తెలుగులో ఏమంటారో చెప్పు అని.

ఇద్దరం ఒకే ఆఫీసులో పనిచేసేవాళ్ళం. కేరీరు మొదటి రోజులు. కంప్యూటరు పాఠాలు చెప్పుకొని పోట్టపోసుకోనేవాళ్ళం. స్టూడెంట్ల నుంచి ఫీజు వసూలు కావటం ఆలస్యం, ఆ డబ్బులు బిల్డింగు ఓనరుకో, ఎలక్ట్రిసిటీ వాళ్ళకో, కంప్యూటర్లు రిపేరు చేసేవాళ్ళకో, ఇన్స్టిట్యూట్ తెరచినప్పటి నుంచి బాకీ ఉన్న ఇంటీరియర్ డెకరేటరుకో ,మరింకెవరికో వెళ్ళిపోయేవి. మా ఓనరు పాపం ఓపెన్ గానే చెప్పేవాడు స్టూడెంట్లు ఫీజులు చెల్లిస్తేనే మీకు జీతాలు అని.దానికి తోడు మాకు సరిగ్గా సరిపోయే అకౌంటెంట్ దొరికాడు మా ఓనర్ కి . జీతాలు నెల తారీకు ప్రకారం గాక ఆయనకిష్టమయిన పద్దతి ప్రకారం ఇచ్చేవాడు. ముందు జీతాలు ఎవరికి ఇవ్వాలి అనేదానికి ఆయన వేసుకున్న ఆర్డర్ ఇదీ..

పెళ్ళయి , కాస్త పెద్ద పిల్లలుండి , ఇంటి ఖర్చు ఎక్కువ ఉండేవారు
పెళ్ళయి పిల్లలున్నవారు
పెళ్లయినవారు
పెళ్ళికాని ఆడవారు ( కౌన్సిలర్లు, తోటి టీచరమ్మలు )
(డబ్బులు మిగిలితే) పై వాళ్ళు గాక చివర్లో మిగిలిన, దిక్కు, దివాణం లేని మగ బ్రహ్మచారులు ( అంటే మేము)

ఈనెల పదో తారీఖున జీతం ఇస్తే, వచ్చేనెల ఏ ఇరవైనో, ఇరవై ఐదునో ఇచ్చేవాడు.. అలా కొన్నాళ్ళకు మాకు మేము ఏ నెల జీతం అందుకున్నామో తెలియక , అందుకున్నాం అంతే చాలు అని ఆరోజుకి ఆనందపడి , ఆ తరువాత రోజు "అవునూ, నిన్నిచ్చింది ఏ నెల జీతం? " అని వాకబు చేసేవాళ్ళం..(విషయం పక్కదోవ పడుతున్నట్టుంది).

సరే, ఒకానొక రోజు, ఎంతో ఆశతో ఈరోజు జీతం ముడుతుంది అని ఆఫీసుకోచ్చిన నా కన్నడ మిత్రునికి "అబ్బా ఆశ" అంటూ ఆశా భంగం కలిగించాడు మా అకౌంటెంట్. ఇక వాడు పొద్దున్నించి ఆయన్ని బండ బూతులు తిడుతూ పని చేసి,ఆనక లంచ్ కి ఇద్దరం బయటికి వచ్చాం. నా ఫ్రెండ్ ఆపకుండా హిందీలో, ఉర్దూలో, కన్నడంలో, వచ్చీరాని తెలుగులో తెగ తిడుతున్నాడు అకౌంటెంట్ ని. వాడికి కామన్ సెన్స్ లేదట. కష్టపడుతున్న వారిని గుర్తించే టాలెంట్ అస్సలే లేదట. "బ్యాచిలర్ల మయినా మనం తిండి లేకుండా బతికేస్తామా, మనకి మాత్రం అవసరాలుండవా? వాడూ,వాడి పీచు గడ్డం" అంటూ ఆవేశంతో ఊగిపోతున్నాడు. వాణ్ని మధ్యలో ఆపి "నీకు మరీ అంత డబ్బవసరం ఉంటే ప్రస్తుతానికి నేనిస్తా" అని అనటానికి కూడా భయపడ్డాన్నేను, మధ్యలో ఆపినందుకు ఎక్కడ నన్ను కరుస్తాడో అని. అలా తిడుతూనే నా చేయి పట్టుకొని బర బరా లాక్కుంటూ వెళ్లి రోడ్డు సగం దాటి , అవతలి వైపు ఆగకుండా వాహనాలు వస్తుండడంతో రోడ్డు మధ్యలోనున్న ఆ ఆరంగుళాల వెడల్పు ఉన్న డివైడరుపై సర్కస్ ఫీట్ చేస్తూ నిలబడ్డాం.

మావాడు ఫీట్ చేస్తూ కూడా వాడి తిట్ల దండకం ఆపలేదు.

"అస్సలు ఎవడ్రా, ఇలాంటివాడికి ఉద్యోగం ఇచ్చింది, అస్సలు కామన్ సెన్స్ లేదు, వెధవకి"
" ఒరేయ్ , పోనీలేరా, వదిలేయి"
"ఏందిరా వదిలేది, M.D కి కంప్లయింట్ ఇస్తా."
"M.D చెప్పినట్లే వాడు చేస్తున్నాడురా, పాపం వాడికేం తెలీదు. వాడూ మనలాంటి ఉద్యోగస్తుడే కదా"

"ఏమిటీ వాడికేం తెలీదా", ఆవేశంతో మావాడు వణికిపోతున్నాడు. ఆ తరువాత తెలుగులో ఇంకేమనాలో వాడికి తట్టలేదు. "తెలీదంటావా?తెలీకపోడానికి వాడేమన్నా చిన్నపిల్లోడా, రెండు బిడ్డల నాన్న"

"రెండు బిడ్డల నాన్నా?"

" అవును, రెండు బిడ్డల నాన్న. I mean he has two kids" అన్నాడు అదే ఆవేశంతో.

అప్పటి వరకు సానుభూతితో వాడి బాధనంతా వింటున్న నాకు ఒక్కసారిగా తట్టుకోలేనంత నవ్వొచ్చింది. ఎంతలా అంటే ఆ డివైడరు మీద నిలబడలేనంత. మాకు ముందూ వెనక రయ్యిన వాహనాలు దూసుకుపోతున్నాయి. ఇక అక్కడే ఉంటే ఏమైనా జరగొచ్చని, అతి కష్టం మీద నవ్వాపుకొని అర్జెంటుగా రోడ్డు దాటాను. దాటాక కడుపు పట్టుకొని ఒకటే నవ్వటం. ఇక నిలబడే ఓపిక లేక అక్కడే ఫుట్ పాత్ మీద కూర్చుండిపోయా కాసేపు.

తెలుగు గురించి ఏమైనా డిస్కషను వస్తే ఇప్పటికీ వాడిని ఆట పట్టిస్తా "నువ్వూ, నీ రెండు బిడ్డల నాన్న" అంటూ ..

వయసు మీద పడుతోందా?

ముచ్చటగా మూడు విషయాలు.

మొదటిది..

ఒక రెండు వారాల క్రితం...

బోస్టన్లో ఉండే స్నేహితున్ని కలుద్దామని కారెక్కా. హైవే ఎక్కిన పదినిముషాలకే చిన్నపాటి చిరుజల్లు మొదలయింది. బయటికి వెళ్ళే పని ఉన్నా లేకున్నాప్రతిరోజూ వాతావరణం ఎలా ఉంటుందో అని నెట్లో కుతూహలంగా చూసే నేను ఈరోజు బయటికి వెళ్ళే పని పెట్టుకొనికూడా దాన్ని పట్టించుకోనందుకు నన్ను నేను తిట్టుకున్నాను. కాసేపలా అద్దం మీద పడి గాలి విసురుకి అద్దం పైకి ఎగబాకే నీటి బిందువులను చూస్తూ ముచ్చటపడ్డా, వర్షం ఇంకాస్త పెరిగేసరికి ఇక తప్పదు అనుకుంటూ విండ్ షీల్డ్ వైపర్లు ఆన్ చేశా. ఇంకా దాదాపు గంటన్నర పైనే ప్రయాణం మిగులుంది. ఆలా ఒక పదిమైళ్ళు వెళ్ళానో లేదో వర్షం మటుమాయం. అక్కడసలు వర్షం పడిన ఛాయలే లేవు. నేలంతా పొడిగానే ఉంది. అక్కడినుంచి బోస్టన్ వరకు సూర్యుడు కనపడకపోయినా వర్షం మాత్రం లేనేలేదు.

ఫ్రెండ్ ఇంటిముందు కారు పార్క్ చేసి ఇంజన్ ఆఫ్ చేశా. టప టపా కొట్టుకుంటున్న వైపర్లు కరెక్టుగా కారు అద్దం మీద మధ్యలోకొచ్చి ఆగాయి. అప్పుడుగానీ అర్ధంకాలేదు. గత గంటన్నరగా వర్షం లేకున్నా నా పరధ్యానం పుణ్యమాని ఆ పొడి అద్దం మీద టప టపా కొట్టుకుంటూనే ఉన్నాయి ఆ వైపర్లు.

రెండవది..

మొన్నొకసారి ఏకబిగిన మూడుగంటలు టెన్నిస్ ఆడేసరికి ఆ మరుసటిరోజు ఎన్నడూ లేనిది ఒళ్ళంతా ఒకటే నొప్పులు. భుజం కాస్త మరీ ఎక్కువ నొప్పిగా ఉండేసరికి అప్పుడెప్పుడో ఏదో స్పోర్ట్స్ షాపులో కొన్న Hot pack కోసం వెతికా. దాన్ని కాసేపు మైక్రోవేవ్లో వేడి చేసి దాంతోపాటు వచ్చిన ఒక చిన్న వెడల్పాటి బెల్టులో పెట్టుకొని దాన్ని భుజానికి ఆ బెల్టు సాయంతో చుట్టుకోవడమే.

కాస్త వెతగ్గా, ఆ Hot pack దొరికిందిగాని దాని తాలూకు బెల్టు ఎక్కడ పెట్టానో తల బద్దలుకొట్టుకున్నాగుర్తుకురాలేదు. నిన్నో మొన్నో ఎక్కడో చూసినట్టే ఉంది. ఎక్కడ చూసానో గుర్తుకు రావటం లేదు. ఇంట్లో ఉన్న నాలుగు క్లోజేట్లనీ, వాటిల్లో ఉన్న బట్టల్నీ అటువిటూ ఇటువటూ అల్లకల్లోలం చేసి మరీ వెతికా. ఊహు, లాభం లేదు. లివింగు రూములో, ఆఖరికి కిచెన్ లో కూడా వెతికా. ఇక ఇంట్లో వెతికే పనిని మావిడకి అప్పజెప్పి నేను అపార్ట్మెంటు బేస్మెంటు లో ఉండే స్టోర్ రూం లో కెళ్ళి, ఈ రెండేళ్ళలో కొద్ది కొద్దిగా మేము కూడబెట్టిన చెత్తలో నిండా తలబెట్టి మరీ వెతికా. ఊహు. దొరక్కపోగా భుజం నొప్పి ఎక్కువయింది. ఈసురోమని, కాళ్ళీడ్చుకుంటూ, మావిడని స్టేటస్ రిపోర్ట్ అడుగుదామని పైకొచ్చేసరికి తను అప్పటికే సీరియస్ గా వంట పనిలో తలమునకలై ఉంది. ఒకవేళ దొరికిఉంటే తను చేసే హడావిడి నాకు తెలుసు కాబట్టి , విషయం అర్ధమై, ఏమీ అడగకుండా లోపలికి వెళ్ళా.

నాకు ఒకవేళ ఏదైనా వస్తువు కనపడకపోతే దాంతోపాటే ఉండే వేరే వస్తువులు గుర్తు తెచ్చుకుంటా. అప్పుడప్పుడు ఆ ట్రిక్ బానే పని చేస్తుంది. అలా ఆలోచించగా ఆలోచించగా అది బొత్తిగా ఒంటరి వస్తువనీ, దానికి బాయ్ ఫ్రెండ్సు, గర్ల్ ఫ్రెండ్స్ లాంటి చిన్న చిన్న సరదాలు కూడాఏవీ లేవనీ, దానిముందు నా ఈ బోడి ట్రిక్కు పనిచేయదనీ అర్ధం అయింది.

ఇక స్టోర్ రూంలో వెదుకులాట కారణంగా మొహానికి పట్టిన చెమట పోయేలా మొహం కడుక్కొని, బెడ్ రూం లోకొచ్చి సపోర్టు కోసం కుడిచేతి మోచేయి ఎక్సర్సైజ్ సైకిలు మీద వేసి "ఎక్కడుండొచ్చబ్బా ?" అని చార్మినార్ రామయ్యలా ఆలోచిస్తుండగా, చేతికి ఏదో మెత్తగా తగిలినట్టనిపించింది. తలతిప్పి చూస్తే సైకిలు హేండిల్ పై ఆ బెల్టు. దాదాపు ప్రతిరోజూ అధమపక్షం ఒక అరగంట అది నా కళ్ళముందే ఉంటుంది, సైకిలుపై నేను ఎక్సర్సైజు చేస్తున్నంతసేపూ .

దొరికింది అని తనకి చెప్పటానికి కూడాసిగ్గేసింది నాకు.


ఇంకొకటి.. ఇది మరీ దారుణం..

ఇది మెళ్ళో మంగళసూత్రంలా , సాఫ్ట్వేర్ ఇంజనీర్ల మెళ్ళో వేలాడే ఐడెంటిటీ కార్డు గురించన్నమాట.

ఈ మంగళసూత్రం తాలూకు తాడు మరీ పాతపడినట్టనిపించి , సరే కొత్తది తీసుకుందామని హెచ్చార్ వాళ్ల దగ్గరికెళ్ళా . ఎప్పటిలానే కళ్ళింత చేసుకొని నవ్వుతూ "ఓ ష్యూర్" అంటు కొత్త తాడొకటి చేతికందించింది ఆ హెచ్చారమ్మాయి. తీరా చూస్తే అది తాడులా లేదు. రిబ్బనులా ఉంది. దానికి నా ఐడెంటిటీ కార్డు తగిలిస్తే ఒక రెండు క్షణాలకే నేను సాఫ్ట్వేర్ ఇంజనీరునని లోకానికి చెప్పటానికి తనకి సిగ్గేస్తుందేమో అన్నట్లుగా ఆ కార్డు మొహం చాటేస్తోంది. అంటే వెనక్కి తిరిగిపోతోంది. అప్పటినుంచి ఒక వారం పాటు గుర్తొచ్చినప్పుడల్లా దాని వైపు చూడ్డం, అది అటు తిరిగిఉంటే, పెనం మీద దోశ తిరగేసినట్టు దాన్ని తిరగేయడం. అది ఎటు తిరిగి ఉన్నా, అసలు నా మెళ్ళో ఉన్నా లేకున్నా పెద్ద తేడా ఉండదు అనుకున్నా, కష్టపడి వెళ్లి మరీ ఆ రిబ్బను తెచ్చుకునేందుకు పడ్డ శ్రమకు న్యాయం చేయాలనిపించింది. ఒకవారం ఇలా తంటాలుపడ్డాక ఒక "మెరుపు" లాంటి ఆలోచన వచ్చింది. ఏమీ లేదు, మా ఐడెంటిటీ కార్డు లామినేట్ చేసిన తరహాలో, రెండు వైపులా పారదర్శకంగా ఉండే చిన్న ప్లాస్టిక్ పాకెట్ లాంటి దాంట్లో ఉంటుంది.దాట్లోంచి నా కార్డు బయటికిలాగి, దాన్ని ఇటు తిప్పి మళ్ళా ఆ పాకెట్లో పెట్టేసా. అంతే..

వారం తరువాత వచ్చిన ఈ మెరుపు లాంటి ఆలోచనకి "హుర్రే" లాంటి పదాలు మరీ చిన్నవనిపించి, బుద్దిగా తలొంచుకొని పనిలో మునిగిపోయా.

వయసు ముచ్చట్లు

వెకిలితనానికీ, అవకాశవాదానికీ తావివ్వని అమాయకత్వం మూర్తీభవించిన వయసది. ఆ భావనల పరంగా అ ఆ లు దిద్దుకుంటున్న అందమైన వయసది..
********************************************************************

మొదట్లో అస్సలు అర్ధమయ్యేది కాదు.

వారంలో కనీసం ఒక్కసారైనా అమ్మకానీ నాన్నకానీ ఆ మాట అంటూనే ఉండేవారు. అప్పుడప్పుడు కోపం వచ్చేది కూడా. ఏమీ అనలేని అశక్తతతో కోపంగా విసవిసా మేడమీదకి వెళ్ళి, ఎత్తైన ఆ పిట్టగోడ మీద తలవాల్చి ఆ ఎదురుగా కనిపించే గుడి గోపురాన్నీ, సాయంత్రాలైతే ఆ గుళ్ళోంచి వినపడే పాటల్నీ వింటూ "ఇప్పుడు నేనేం చేసాననీ" అంటూ నన్ను నేనే ప్రశ్నించుకొనేవాణ్ణి. కోపం తగ్గటానికి కొంత సమయం పట్టేది. అప్పుడప్పుడు ఎంతసేపటికీ నేను కిందకి రాకపోతే నాన్న మేడమీదకి వచ్చేవాడు ప్రేమగా "చిన్నోడా ఇక్కడేం చేస్తున్నావురా" అని పిలుస్తూ.

ఎంత ప్రేమగా పిలిచినా వారన్న ఆ మాట గుర్తొస్తే ఉక్రోషం కట్టలు తెంచుకొనేది. ఎంతమాటన్నారు?

చదువు మీద శ్రద్ద తగ్గిపొతోందట. నాకైతే అలా అనిపించటంలేదు. నాకొచ్చేమార్కుల్లో ఏమాత్రం తేడా లేదు.కనీసం మార్కులు ఎన్నివస్తున్నాయో కూడా తెలుసుకోరు.మాట మాత్రం అనేస్తారు.

ఈమధ్య గమనిస్తూనే ఉన్నాను వీరి ప్రవర్తన. అక్కయ్య ఫ్రెండ్స్ ఎవరైనా ఇంటికి వస్తే నన్ను మాట్లాడనిచ్చేవారు కాదు. కళ్ళతోనే సైగ చేసేవారు లోపలికెళ్ళు అని. ఒక చెవి ఇటేసి వాళ్ళ మాటలు వింటానని అనుకునేవారో ఏమో ఇటు ఇంటికి ముందు వైపున్న పంచలోకీ వెళ్ళనిచ్చేవారు కాదు. ఇక లోపల మిగిలింది ఆ వంటగదే. ఏదో ఒక పుస్తకం చదూకుంటూనో, గిన్నెలమీద మూతలు తీసి ఏగిన్నెలో ఏముందో చూస్తూనో, లేదా పాలగిన్నె అల్మరాలో పెట్టడం మర్చిపోయారేమో, అదృష్టాన్ని పరీక్షించుకుందాం అని ప్రతి పావుగంటకోకసారి కిటికిలోంచి వంటగదిలోకి దూరే ఆ బుర్ర తక్కువ పిల్లి తల నిమురుతూనో,"వీల్లెప్పుడెళ్ళిపోతారురా బాబూ" అనుకుంటూ భారంగా సమయం వెళ్ళబుచ్చేవాడిని.

అప్పుడప్పుడు ఆ వంటగది పక్కనే ఉన్న గొడ్లచావిడిలోకెళ్ళి కొమ్మిసిరే అలవాటులేని ఆ చిన్నగేదె పక్కనే నిలబడి, దాని తలనిమురుతూ, దాని అరమోడ్పు కన్నులు చూసి ముచ్చటపడుతూ సమయం గడిపేవాడిని.

అప్పటి నావయసు ఏ పద్నాలుగో..పదిహేనో..

********************************************************************************************************************************
నాలో ఆ ఆలోచనలు ఎలా మొదలయ్యాయో, ఎప్పుడు మొదలయ్యాయో అస్సలు గుర్తు లేదు. వాటి క్రమం మాత్రం బాగా గుర్తుంది. చాలామందికిలాగే నాలోనూ ఆ ఆలోచనలకు పునాది సినిమాల ద్వారానే పడింది.

మా ఇంటినుంచి స్కూలు దాదాపు మూడుకిలోమీటర్లు ఉండేది. పెద్దబజారు, దాన్ని దాటితే కన్యకాపరమేశ్వరి గ్రంధాలయం. ఆ తరువాత వరుసగా పండ్లకొట్లు. వాటిని దాటి కుడివైపు సాలివారివీధి వైపు తిరగ్గానే మూలమీదే ఉండే రైసుమిల్లూ, దాని తాలూకు పెద్ద గోడమీద అంగుళం కూడా ఖాళీ లేకుండా సినిమా పోస్టర్లు.నవ్వుతూ తుళ్ళుతూ మాటలు చెప్పుకుంటూ వెళ్ళేవాళ్ళం కాస్తా ఆ పోస్టర్ల దగ్గరికొచ్చేసరికి గంభీరంగా మారిపోయేవాళ్ళం.ఒకరికి తెలీకుండా మరొకరం వాటివైపు దొంగచూపులు చూసేవాళ్ళం. ఆ సినిమాల పేర్లు కూడా విచిత్రంగా ఉండేవి. ఒక్కణ్ణే ఆ దారెంట వెళ్తుంటే నన్నెవరూ చూడటంలేదు కదా అని నిర్ధారించుకొని ఇంకాస్త పరీక్షగా చూసేవాడిని. అదేమిటో ఆ పోస్టర్లలో అందరి చూపులు కలిసేచోట ఒక చిన్న దీర్ఘ చతురస్రం ఉండేది. లేదా ఈ సినిమా పలానా ధియేటర్లో చూడొచ్చు అని తెలిపే ఆ ధియేటర్ తాలూకు స్లిప్పు అంటించి ఉండేది. నా దొంగచూపులన్నీ అక్కడికే. నేను అలా దొంగతనంగా చూసేవాణ్ణా, నాలాగే ఎవరైనా చూస్తూ పట్టుబడితే మాత్రం వారిని నలుగురిలో బాగా ఆటపట్టించేవాడిని. నాలోని హిపోక్రసికి అది తొలిమెట్టేమో.

ఉదయం ఆటగా మాత్రమే నడిచే అటువంటి సినిమా ఒకటి చూసి బయటికివస్తూ ఎవరికంట్లోనో పడ్డ సత్యవతి వాళ్ళ అన్నయ్య బాలు గురించి మేము చాలా రోజులు కథలు కథలుగా చెప్పుకున్నాం. చెడిపోవటం అనే పదానికి అర్ధం తెలీకుండానే మేమందరం తీర్మానించేసాం వాడు చెడిపోయాడని.( ఈ చెడిపోవటం అంటే ఏమిటని అడక్కండి, పెద్దలనోట రోజూ వినపడే మాట అది. అంతకుమించి ఇంకేమీ తెలీదు). ఈ బాలూ గాడు ఎప్పుడు ఎదురుపడ్డా ఆ పోస్టర్లను చూసినంత ఆసక్తిగా వాడి వైపు చూసేవాళ్ళం. వాడెదురుగానే మాలోమేము ముసిముసి నవ్వులు నవ్వుకోనేవాళ్ళం. పాపం వాడికి అర్ధమయీ అవనట్టు ఉండేది.

ఆ సినిమాలని వదిలేస్తే, మామూలు సినిమాల పరంపరలో నాకు బాగా గుర్తున్న వాల్ పోస్టరు "సీతాకోకచిలుక". గులాబిరేకుల కింద కప్పబడిఉన్న ఆ హీరో హీరోయిన్ల ఆఛ్చాదన లేని భుజాలు చూస్తే చిలిపి ఊహలేవో రేగేవి. అంతలోనే సిగ్గూ, దాంతోపాటు నన్నెవరైనా చూస్తున్నారేమో అనే భయమూ నన్ను కప్పేసి ఆ చిలిపి ఊహల్ని ఆమడ దూరం తరిమేసి నా అడుగులు అక్కడినుండి వడి వడిగా పడేలా చేసేది.

అప్పట్లో ఇంగ్లీషు సినిమాలు ఉదయం ఆట మాత్రమే ఆడేవి. రోజర్ మూర్, షాన్ కానరీ నటించిన జేమ్స్ బాండ్ చిత్రాలూ, క్రిస్టోఫర్ రివ్ సూపర్ మాన్, ఎంటర్ ది డ్రాగన్లూ, షావాలిన్ టెంపుళ్ళూ , కింగు కాంగులూ గట్రా అన్నమాట.ఇక ఆ సినిమాల విషాయానికొస్తే వాటిల్లో అక్కడక్కడా కనపడే ఆ ఇంగిలీషు ముద్దులు నాకు వింతగానూ, ఆసక్తిగానూ, అదేటైములో నన్నెవరైనా గమనిస్తుంటే లేని కంపరాన్ని మొహంలో తెచ్చిపోట్టుకొనే విధంగానూ ఉండేవి. సినిమా అయిపోయాక మా అన్నయ్యో లేక ఆయన ఫ్రెండ్సో సినిమా ఎలా ఉందిరా అంటే "చాలా బావుంది గాని మధ్య మధ్యలో ఆ సీన్లేంటి చంఢాలంగా ? " అనేవాడిని మరీ అమాయకంగా. మంచిబాలుడు అనిపించుకోవాలనే నా తాపత్రయం నాది మరి.

హిందీ నేర్చుకున్నాను కాబట్టి హిందీ సినిమాలు కూడా విరివిగా చూసేవాడిని. ఆ పరంపరలో రాజ కపూర్ "రాం తేరీ గంగా మై లీ","బాబీ" చూసిన రోజుల్లో బుర్ర హీటెక్కి చదువు షార్ట్ సర్క్యూట్ అయి, చదువుతున్న పుస్తకం మూసేసి మరీ ఆలోచనల్లో మునిగిపోయేవాడిని.ముఖ్యంగా "రాం తేరీ ..." లో ఆ పాట.ఇప్పటి సెన్సారు ప్రకారం కూడా అలా సినిమాకి సెన్సారు సర్టిఫికేట్ రావటం కష్టం. ఏదయితేనేం, దాదాపు ఒక రెండుమూడేళ్ళు నా ఆలోచనల్లో అంతర్భాగమైపోయారు ఆ ఇద్దరు హీరోయిన్లు (మందాకిని అండ్ డింపుల్ కపాడియా). అలానే టార్జాన్ సినిమాలో కిమీ కట్కర్ కూడా కలలో "అబ్బ చదివింది చాల్లేద్దూ కాస్త పక్కకు చూడుగురూ" అనేసింది నాతొ. "బాబీ" తరువాత "జాన్ బాజ్" లో డింపుల్ కూడా నాతో ఒకాటాడుకుంది.


ఈ కలవరింతలూ, పలవరింతలతో కూడిన నా అనుమానాస్పద ప్రవర్తన మూలానఇంట్లో పోలీసు రాజ్యం మొదలయింది. అమ్మా నాన్నల నిఘా కళ్ళూ, సమయం సందర్భం లేకుండా వినవచ్చే హెచ్చరికలూ మొదట్లో అయోమయానికి తరువాత్తరువాత అసహనానికీ గురిచేసేవి. అంతకుముందు సినిమాకెళ్తున్నా అంటే రూపాయి చేతిలోపెట్టే అమ్మ ఇప్పుడు సినిమాపేరు చెప్తేగాని డబ్బులివ్వటంలేదు. సినిమాచూసి వచ్చాక కాంతారావు సినిమాకెళ్ళానని చెప్పినా నిర్ధారించుకోటానికి కథ చెప్పమనేవాళ్ళు. ఉత్సాహంగా కథ చెప్తుంటే మధ్యలోనే ఆపమనేవాళ్ళు.ఎవరితో కలిసెళ్ళావ్ అంటూ ఆరాలు తీసేవారు. నా చిన్ని బుర్రకి అవన్నీ అర్ధమవటానికి చాలా కాలమే పట్టింది.

రోజులు గడిచిపోతున్నాయి.

ఇంట్లో నిక్కర్లూ, బయటికి వెళ్తున్నప్పుడూ పేంట్లూ కట్టే వయసొచ్చింది.

దీని పర్యవసానమా అన్నట్లు నా టీనేజ్ హాక్కులను కాలరాస్తూ, మా నాన్న నామెడకొక తాడు కట్టి దాని రెండో కొన తీసుకెళ్ళి గుంటూర్ నాజ్ సెంటర్లో అప్పుడెప్పుడొ ఆయన ముచ్చటపడి కొని, మా ఇంటి మధ్యగదిలో వినాయకుడి పటం పక్కన గోడకి తగిలించిన గోడగడియారానికి కట్టేశాడు . దాని పర్యవసానంగా..

కాలేజీనుంచి ఇంటికిరావటం ఐదు నిమిషాలు ఆలస్యం అయితే చాలు ఒక అరగంట సేపు తలంటు..

ట్యూషను నుంచి రావటం ఆలస్యం అయినా .. డిటో డిటో..

సినిమా చూట్టానికి వెళ్ళి రావటం ఆలస్యం అయినా కూడా అదే తంతు. పెద్ద సినిమాలు కాబట్టి "లవకుశ", "మాయా బజార్" లాంటి పౌరాణికాలనుమాత్రం సహృదయంతో అర్ధం చేసుకొనేవాడు. మిగతా ఏ సినిమా అయినా "శుభం" కార్డు పడడమూ, నేను ఇల్లూ చేరటమూ ఒక నిష్పత్తి ప్రకారం జరిగిపోవాల్సిందే..

చివరకు ఈ నిఘా ఎంతలా ముదిరిపోయిందంటే నేను స్నానాలగదిలోంచి బయటిరావటం కాస్త ఆలస్యమయినా "ఏంచేస్తున్నావ్ లోపల ఇంతసేపు?" అని గద్దించేంత...

***********************************************************************************

సినిమాల తరువాత నేను ఎంతో ఇష్టంగా చదివే వారపత్రికలు ఈ విషయంలో తమవంతు పాత్ర విజయవంతంగా పోషించాయి. ఆ సపరివార పత్రికలోని అన్నిపేజీలూ రాజసం ఉట్టిపడేలా ఠీవిగా చదివినా ఆ రెండు పేజీలు మాత్రం చుట్టూ ఎవరూలేరని నిర్ధారించుకొన్నాక, బెరుకు బెరుగ్గా, చీమచిటుక్కుమన్నా ఉలిక్కిపడుతూ హడావిడిగా చదివేవాడిని. చదివాక ఏదో గిల్టీ ఫీలింగ్. ఆ గిల్టీ ఫీలింగ్ అలా ప్రతివారం ఠంచనుగా రిపీటయ్యేది. ఆ పత్రికలో నాకిష్టమైన జోకో, లేదా కార్టూనో ఇంట్లొవాళ్ళకి చూపించటానికి వాళ్ళముందు పేజీలు తిప్పుతుంటే ఆ పేజీ దగ్గరికొచ్చేసరికి సెకనులో వందోవంతులో చప్పున తిప్పేవాడిని. తద్వారా ఆ పేజీ అంటే నాకు అసహ్యం అని వారికి చెప్పి మంచి మార్కులు కొట్టేద్దామనుకొనే తెలివితక్కువతనం నా సొంతం మరి.

ఒక వేసవికాల మధ్యాహ్నం...

రోహిణికార్తె ఎండలు.

హిందీ ట్యూషనుకి ఎందుకో ఆరోజు సెలవు. బయటికి వెళ్ళి ఆడుకోవడానికి పర్మిషను లేదు. ఏమీ తోచక పిచ్చెక్కి పోతోంది నాకు. నాన్న ఇంటికి రావటం ఆరోజు ఎందుకో ఆలస్యం అయింది. అందరూ మధ్యాహ్నభోజనాలు ముగించి ఎవరికి దొరికిన మంచం వారేసుకొని ఆదమరిచి నిద్రపోతున్నారు. మధ్య గదిలో ఎవరూలేరు. మంచం వాల్చుకొని సపరివారపత్రిక తెరిచాను. ఏమీ కనపడటంలేదు అంతా చీకటి. గొడ్లచావిడికీ మధ్యగదికీ ఉన్న కిటికీ తెరిస్తే వెలుతురు బానే వస్తుంది. కానీ ఆపని చేయడానికి బద్దకం వేసి, లేచి, మధ్యగది డొరుకర్టెను తీసి తలుపుమీదికేసి, తల వీధివైపుపెట్టి ఆ వెలుగులో పత్రిక చదవనారంభించాను. ఎందుకో ఒకసారి ఆపేజీ చూద్దామనిపించింది. నాన్న సైకిలు లోపల పెట్టడానికి సైకిలు ముందు చక్రంతో వీధి వాకిలి తలుపుల్ని ఒక్క ఉదుటున నెట్టి లోపలికొస్తాడు. ఇంట్లో ఎక్కడున్నా ఆ శబ్దం వినగానే మాకు తెలిసిపోతుంది నాన్న వచ్చాడని. అంతగా అయితే ఆ శబ్దం వినగానే పేజీ మార్చేయొచ్చులే అనేది నా ధైర్యం.

చదువుతున్నాను...

అర్ధమయీ అవని వయసు. సందర్భాన్ని బట్టి పదాలకర్ధం వెతుక్కొనే వయసు.

అలా చదువుతూ, అంతలోనే ఆలోచిస్తూ అలా ఆ ఆలోచనల సమరాంగణంలో మునిగిఉన్నవేళ..

మొదట పేజీపై ఏదో నీడ కదిలినట్టయింది. వాకిట్లో వేసిన చెట్టు గాలికి కదలగా ఏర్పడ్డ నీడేమో అనుకున్నా. ఎందుకైనా మంచిది అని తల తిప్పి చూస్తే కటకటాల్లోంచి చెయ్యి లోపలికిపెట్టి గడియ తీయడానికి ప్రయత్నిస్తూ నాన్న. బహుశా భోజనం చెయ్యగానే వెంటనే బయటికివెళ్ళే పని ఉందేమో సైకిలు బయటే పెట్టినట్లుంది.

గుండే ఆగినంత పనయ్యింది. చటుక్కున పత్రిక పక్కన పడేసి వచ్చి తలుపుతీసా. తల పైకెత్తి చూడలేనంత గిల్టీ ఫీలింగ్. నాన్న లోపలికి వెళ్ళగానే అక్కడినుంచి నేను పడుకున్న మంచంవైపు చూసా సాలోచనగా. ఇక్కడినుంచి చూస్తే నేను చదువుతున్న పేజీ కనపడుతుందా లేదా అనేది అంచనా వేయలేకపోయాను.

ఆ తర్వాత వారం పాటు నాన్న చెప్పిన ప్రతి పనిని కిక్కురుమనకుండా చేశా.మాములుగానయితే "ప్రతిపనీ నాకే ఎందుకు చెప్తారు, పెద్దోడికి చెప్పొచ్చుగా?" అని మొండికేసేవాడిని.

నేనేమీ చెడుమార్గం పట్టడంలేదు అనే భావాన్ని వ్యక్తం చేయడానికి అప్పట్లో నాకున్న ఏకైక మార్గం చెప్పిన పని చెప్పినట్లు చేయడం.

**********************************************************************************
విధి ఎప్పుడూ నాలుగు స్తంభాలాటే ఆడుతుంది కదా. ప్రస్తుతానికి నేనూ , నాన్న, ఆ గోడగడియారం అనే మూడు కేరక్టర్లే ఉన్నాయి. విధి ముచ్చటపడిందో లేక నా వయసే ముచ్చటపడిందో గానీ నా ఇంటర్మీడియెట్ మొదట్లో ఆ నాలుగో కేరెక్టర్ మా మధ్య ప్రవేశించింది. ఈ కేరెక్టరుకున్న బలం అంతా ఇంతా కాదు. దీని పుణ్యమాని మా నాన్న ఏమాత్రం సహించలేని విప్లవాత్మకమయిన మార్పులు ప్రవేశించాయి నాలో..

పేంట్ వెనక పాకెట్లో దువ్వెన పెట్టుకోవడం, ఒకటికి పదిసార్లు అవసరం లేకపోయినా తల దువ్వుకోవటం, బయటికెళ్ళబోయే ప్రతిసారీ అద్దం ముందు కనీసం ఒక రెండునిమిషాలు గడపటం, రేపటికి ఇస్త్రీ బట్టలున్నాయా లేవా అని ఈరోజే హైరానా పడిపోవడమూ, ఇంతకుముందులా ఇంట్లోనే అమ్మకి "అమ్మా కాలేజికెళ్ళొస్తా" చెప్పకుండా ఆ మాట వీధిబయట సైకిలెక్కి, బెల్లుకొట్టి అరచి మరీ చెప్పడం, కారణమేదీ లేకుండా హడావుడిగా మేడమీదికి పరిగెత్తడం, ఎప్పుడూ కీచులాడే చెల్లెల్నిఅకస్మాత్తుగా వీఐపీ లా చూసుకోవడం గట్రా..

ఆ నాలుగో కేరక్టరు గురించి ఇంకెప్పుడైనా...

గమ్మత్తైన సంఘటనలు -1

కొన్ని కొన్ని సార్లు మనం కలలో కూడా ఊహించని సంఘటనలు ఇలలో ఎదురై మనల్ని ఉక్కిరిబిక్కిరి చేసేస్తుంటాయి. వీటిల్లో కొన్ని అప్పటికి సీరియస్ యవ్వారాలే. కానీ కాలం గడిచేకొద్దీ అవి కామెడీగా మారి తలచుకున్నకొద్దీ మాంఛి కిక్ ఇస్తుంటాయి. అలాంటివి కొన్ని....

***************************************************************************************

చానాళ్ళ..కాదు కాదు చానా ఏళ్ళ కిందట సంగతి.

నేను అప్పుడప్పుడే ఒక సాఫ్టువేర్ ఇంజనీరుగా సంఘంలో పేరు తెచ్చుకుంటున్న రోజులు.....

ఎదురుపడ్డ ప్రతివాడూ "నువ్వు అమెరికా ఎప్పుడెల్తావ్?" అని నన్ను నిలదీస్తున్నట్టు ఊహించుకొనే రోజులు....

వాళ్ళు నిలదీయకపోయినా వాళ్ళతరపున నన్నునేను నిలదీసుకునే రోజులు....

ఆఫీసులో ట్రావెల్ డెస్క్ ముందునుంచి వెళ్ళే ప్రతిసారీ "ఏదో ఒకరోజు నాపీరు మీద అమెరికా టిక్కెట్టు ఇక్కడ రెడీ అవకపోదు.నేనూ అబిడ్స్లో రెండు పెద్ద పేద్ద సూట్కేసులుకొని, వాటిని షాపు బయట ఫుట్ పాత్ మీదపెట్టి "ఏయ్ ఆటో" అని స్టయిల్గా ఆటోవాణ్ణి పిలవకనూపోను" అని ఊహించుకుంటూ నా వెన్ను నేనే తట్టుకునే రోజులు.......

ఇంకా చెప్పాలంటే పైకి నవ్వుతూ,లోపల కుళ్ళుకుంటూ నా తోటివాళ్ళకి "హేపీ జర్నీరా మామా" చెప్పే రోజులు......

అటువంటి రోజుల్లో....

ఆఫీసులో తెగ కష్టపడేవాడిని(పెద్ద గొప్పేం కాదు. నాలాంటి వాళ్ళు బోల్డు మంది ఉండేవారు). రోజుకి దాదాపు 12-14 గంటలు పని చేసేవాడిని. మా ఆఫీసులో ఒక మానేజరున్నాడు.ఎన్కౌంటర్ స్పెషలిస్ట్ లాగా ఆన్ సైట్ స్పెషలిస్ట్ అంటూ ఆయనకో మెగా ఇమేజి ఉండేది.ఈయన టీములో పడితే ఒక కాలు అమెరికాలో పెట్టినట్టే అనిన్నూ, ఇక అమెరికా షాపింగు మొదలెట్టడమే తరువాయి అంటూన్నూ అందరూ ఆశగా అనుకొనేవారు. నా ట్రైనింగు పూర్తికాగానే నన్ను ఆయన టీములోనే వేసారు. హమ్మయ్య! ఒక కాలు అమెరికాలో పెట్టేసా.ఇక రోజుకు పదహారు గంటలు కష్టపడితే ఆ రెండోకాలు కూడా అమెరికాలో పెట్టెయ్యొచ్చు అని ఊహల్లో తేలిపోతూ నా ప్రాజెక్టు తాలూకు క్లయింటుప్లేసులో టెంపరేచరు ఎంతుందో రెండురోజులకోకసారి చూసుకుంటూ ఉండేవాడిని.

ఒకానొక దుర్దినాన ...

పొద్దున్నే ఆఫీసుకి బయలుదేరా.ఇంటినుంచి ఆఫీసు దాదాపు ఇరవై కిలోమీటర్లు. హైదరాబాదు ఈ చివర నుంచి ఆ చివరకు ప్రధాన వీధుల్ని సర్వే చేస్తూ సాగేది నా టూవీలర్ ప్రయాణం. అంతదూరం ఆ హైదరాబాదు ట్రాఫిక్లో వెళ్తే తెల్ల చొక్కా నల్లగా మారటమేమోగాని ఆ వాహనాల పొగా, రోడ్లమీద దుమ్మూ తలకంటుకొని జుట్టు బరక బరగ్గా తయారయ్యేది.రెండురోజులకోకసారి తలస్నానం చెయ్యకపోతే ఆ మూడో రోజు పని పక్కనపెట్టి బుర్రగోక్కోటంతోటే సరిపోయేది. ఇది అటువంటి ఒకానొక మూడోరోజన్న మాట.

ఆఫీసుకి ఠంచనుగా టైముకే చేరుకున్నా. ఇంకా ఎవరూ వచ్చినట్టు లేరు. ఫ్లోరంతా ఖాళీగా ఉంది. ఇదే మంచి అవకాశం అని అప్పటికే ఈనాడు చదివి ఉన్నాను కాబట్టి నెట్లో టైమ్స్ ఆఫ్ ఇండియా ఓపెన్ చేశా. అవి ఇంటర్నెట్ విప్లవం భారతదేశ తీరాన్ని తాకీ తాకనట్టు తాకుతున్న రేషను రోజులన్నమాట.ఆఫీసులో "టైమ్స్ ఆఫ్ ఇండియా" సైటునుకూడా అదేదో చూస్తున్నట్టు రహస్యంగా చూడాల్సొచ్చేది.

చదూతుండగా తలలో ఏదో కదిలినట్టయింది.

ఏదోలే అనుకుంటే.. కాసేపాగి మళ్ళీ …

ఈసారి అటూ ఇటూ చూసి ఎవరు లేరు కదా అని జేబులోంచి దువ్వెన తీసి బరబరా తల దువ్వి ఏవైనా జీవులు తలలో తిష్టవేసుక్కూర్చున్నాయేమో అని దువ్వెనని కిటికీ వెలుతురుకి ఎదురుగా పెట్టి చూసా.ఊహు! ఏమీ కనపడలేదు. సరే అని మళ్ళా టైమ్స్ ఆఫ్ ఇండియా మీదకి దృష్టి మరల్చబోయేంతలో...

మరోసారి.....

ఈసారి చికాగ్గా చేతిగోళ్ళతో మాడు ఘాట్టిగా గోక్కుంటుండగా నా కుడిచేతిమధ్యవేలుగోట్లో ఏదో ఇరుక్కున్నట్లనిపించింది. చూస్తే ఎన్నడూలేనిది, పేనులాగా ఉంది. చచ్చినట్టు పడుంది.

ఆహా నామీద కూడా ఆధారపడ్డ జీవులున్నాయన్నమాట అనుకుంటూ ఉండగా చిన్నప్పుడెప్పుడో మా ఇంట్లోవాళ్ళు చెప్పిన మాట గుర్తుకొచ్చింది. తలలో పేను చేతికి చిక్కినా, దువ్వెనకి చిక్కినా దాన్నలాగే వదిలేస్తే దరిద్రం అట. వెంటాడి వేటాడి వేటకొడవళ్ళతో కాకున్నా కనీసం చేతి గోళ్ళతో దాన్ని హత్య చేయాల్సిందే అట.సరే, ఇంట్లో వదిలేస్తే ఇంటికి దరిద్రం. మరి ఆఫీసులో వదిలేస్తే అది ఏరకమైన దరిద్రం?ఒకవేళ ఏదోఒక దరిద్రం చుట్టుకున్నా మా CEOనో MDనో పట్టుకుంటుంది. నాకేమిటిలే నష్టం అని అనుకుంటుండగా నాకు ఇంకొక ఆలోచన వచ్చింది.సపోజు, ఫర్ సపోజు ఇది నా డెస్కు వదిలిపెట్టకుండా ఏదో ఒకమూల స్థిరనివాసమేర్పరచుకొని ప్రతిరోజూ నన్నే వెక్కిరిస్తూ చూస్తూ తన శేషజీవితాన్ని హాయిగా గడిపేసిందనుకోండి. అంటే ఆ దరిద్రం నా డెస్కుకూ తద్వారా నాకూ పాకినట్టేగా? అమ్మో ఇది బతికితే నా అమెరికా ప్రయాణం హుళక్కి అన్నమాట.ఆ ఆలోచన రాగానే నాకు దానిమీద విపరీతమయిన కోపం వచ్చేసింది. దాన్నలా టేబుల్ మిద పెట్టి కుడిచేతి బొటనవేలి గోరుతో టక్కున నొక్కా. చావటానికి ముందు పేను "టిక్" అనే శబ్దంతో మనకి కన్ఫర్మేషన్ ఇచ్చి మరీ చస్తుంది కదా. కన్ఫర్మేషన్ రాకపోయే సరికి నా పట్టుదల హెచ్చింది. ఇంకాస్త శ్రద్దగా నెమ్మదిగా సినిమాల్లోలాగా స్లోమోషన్లో ట్రై చేశా. ఈసారి కూడా నో కన్ఫర్మేషన్ .ఈసారిలా కాదని నా ఎడమచేతి బొటనవేలి గోరు సపోర్టుగాపెట్టి కుడిచేతి గోటితో "చావవే నీ..." అంటూ దాన్ని పరలోకానికి పంపి నేను అమెరికా వెళ్దామని కసిగా నొక్కబోతుండగా నా కుడిపక్క ఏదో అలికిడి. కనుచివరలనుండి తెలుస్తోంది పక్కనెవరో ఉన్నారని.

తలతిప్పి చూస్తే....

అచ్చం సినిమాల్లోలానే.... ముందు ఆ శాల్తీ వేసుకున్న బూట్లు కనపడ్డాయి. ఆతరువాత నెమ్మదిగా తలెత్తి చూస్తే..

ఎవరోకాదు నా మేనేజరే...

టక్కున చేతులు రెండూ వెనక్కి లాక్కుని కుర్చీలో సర్దుక్కూర్చొని నా కంప్యూటరు వైపు చూసా. ఎదురుగా "టైమ్స్ అఫ్ ఇండియా" వెక్కిరిస్తూ. ఆయన నా వైపే చూస్తున్నాడు. "ఆహా! ఒకవైపు టైమ్స్ ఆఫ్ ఇండియా, ఇంకో వైపు పేను నొక్కుడు.ఏమి వైభోగంరా నీది" అంటూ చూస్తున్నట్టనిపించింది. ఈయన మరో స్పెషాలిటీ ఏమిటంటే మొహంలో హావభావాలేమీ ఉండవు. నిమ్మకి నీరెత్తినట్లో లేదా ఏ విస్కీ ఎత్తినట్లో ఉంటుంది ఈయన మొహం.

ఏమీమాట్లాడలేదు. నన్నూ నా కంప్యుటర్ స్క్రీన్నీ మార్చి మార్చి చూసి అక్కడినుంచి వెళ్ళిపోయాడు అంతే.

ఇండియాలో ఉన్న నా రెండోకాలు అమెరికాలో పెట్టడం మాట దేముడెరుగు, (ఊహల్లో)అమెరికాలో ఉన్న నా మొదటికాలు వణకడం ఆరంభించింది.ఆ తరువాతి నుంచి చాలారోజులపాటు మీటింగుల్లోగానీ, మరెక్కడైనా, చివరికి కేంటిన్లో కూడా ఆయన నావైపు చూస్తే నాకాసంఘటనే గుర్తుకొచ్చేది. నాకు మోక్షం ప్రాప్తిస్తుందేమో అన్న ఆశతో దాదాపు రెండేళ్ళు ఆయనకిందే పనిచేసాను.ఒకసారి ప్రమోషనూ మిగతా వాళ్ళతో పోలిస్తే అప్పుడప్పుడూ జీతం పెంపూ బానే ఇచ్చాడు గానీ అమెరికాని మాత్రం "ఆ ఒక్కటీ తప్ప" అనే కేటగిరీలో ఉంచేసాడు.

ఇప్పుడంటే సరదాగా రాస్తున్నానుగాని మేనేజరు కరుణాకటాక్ష వీక్షణాలకోసం తపించిపోయే ఓ పిల్ల సాఫ్టువేర్ ఇంజనీరునైన నన్ను అప్పట్లో ఈ సంఘటన ఒక వారం పాటు డిప్రెషన్ లోకి నెట్టేసింది.

దాదాపు నూటయాభై మంది ఆయనకింద పనిచేసేవారు.కాబట్టి ఆయన ఈ సంఘటనని గుర్తుపెట్టుకొని మరీ నన్ను పక్కన పెట్టుండొచ్చు అన్న ఆలోచన నాకు ఇప్పుడు సమర్ధనీయంగా లేదు.కానీ అప్పట్లో మాత్రం నా ఆలోచనలు అలానే ఉండేవి. ప్రతిదాన్నీ ఈ సంఘటనతో ముడిపెట్టేవాడిని చానాళ్ళపాటు. ఆయన నన్ను చూసి నవ్వినా దీనివల్లే, నవ్వకపోయినా దీనివల్లే అననుకునేవాడిని.

ఇంతాచేసి ఆరోజు నా తల తవ్వకంలో బయటపడ్డ ఆ జీవి పేను కాదు. అసలది జీవే కాదు. హైదరాబాదు ట్రాఫిక్ లోంచో లేదా ఏ చెట్టుమీంచో ఎగిరొచ్చి నా తల్లో దూరిన ఆ జీవంలేని ఆవగింజంత ఘనపదార్ధం ఏంటో నాకిప్పటికీ తెలీదు.