Wednesday, February 19, 2014
ఇల్లు మారాలి.
ఇప్పుడున్న ఇంట్లోంచి కొత్తగా కొన్న ఇంట్లోకి.
పెద్ద దూరమేమీ కాదు.ఇప్పుడున్న ఇంటినుంచి ఒక పది మైళ్ళు అంతే.
వీలైనంత వరకు అన్ని వస్తువుల్నీ అట్టపెట్టెల్లోకి సర్దేసాం. ఇక సామాన్లని మేమున్న నాలుగో అంతస్తు నుంచి దించి ఆ యు-హాల్ వేన్ లో పెట్టడమే.అది మా వల్లయ్యే పని కాదని తెలుసు. ముందే అనుకుంటున్నట్టు, ఆ పనిని , గంటకింతని మాట్లాడుకొని ఇద్దరు,లేక ముగ్గురు ("మక్కూ గాళ్ళు " గా వ్యవహరించబడే)మెక్సికన్ పనివాళ్ళకి అప్పగించటమే.
నేనూ నా ఫ్రెండూ బయలుదేరాం వాళ్ళుండే అడ్డాకి. ఎంతా, మాఇంటి నుంచి ఒక అరమైలు, అంతే . గ్యాస్ స్టేషనూ , దాని పక్కనే ఉన్న సెవన్ ఎలెవన్ దుకాణపు పరిసరాలు వారి అడ్డా.
అక్కడ వాళ్ళను ఆ దారిని వెళ్తున్నప్పుడు చాలాసార్లు గమనించా. గుంపులు గుంపులుగా జేరి ,పనికోసం రోజంతా ఎదురుచూస్తూ ఉంటారు.
వాళ్ళని చూస్తే నాకు భయం .కారణం? నాకే తెలీదు. వారెవరూ నాకెపుడూ ఎలాంటి హానీ తలపెట్టలేదు. ఉంటున్న సమాజపు పోకడలూ,కనీసం పక్కనున్న వ్యక్తి ఇష్టా ఇష్టాలు కూడా గమనించలేనంత బిజీ లైఫ్(?) లో ఉన్నప్పుడు,చూసిన సినిమాలూ లేదా ఎవరి ద్వారానో విన్న మాటలే మనకి పలానా వర్గం మీదో, పలానా వ్యక్తి మీదో, ఏదో దేశం మీదో ఒక అభిప్రాయం కలిగేలా చేస్తాయి. (అ )జ్ఞానం అలాగేగా మరి కలిగేది?
కారు అలా ఆ ఆవరణ లోకి తిరిగిందో లేదో,దాదాపు పది మంది నా కారుని రెండు వైపులా నుంచీ చుట్టుముట్టారు. ఆ అయోమయంలోనే కారు అద్దం కిందికి దించి,మూడు వేళ్ళు చూపిస్తూ "త్రీ " అన్నా. కాస్త వొడ్డూ పొడుగూ ఉండి, బలిష్ఠంగా ఉన్న వ్యక్తి ఒక్క ఉదుటున ముందుకు వచ్చి తననీ ,తన పక్కనున్న ఇంకో ఇద్దరినీ చూపిస్తూ "వన్ ,టూ ,త్రీ " అన్నాడు. ఇంతలో భారీ కుదుపుతో నా కారు అటూ ఇటూ ఊగింది.చూస్తే, ఎవరో నాకారు కుడివైపు వెనక డోరు ఒక్క ఉదుటున తెరిచి లొపలికెక్కారు.అప్పటి వరకూ నాతో మాట్లాడుతూ ఉన్న వ్యక్తి అది చూసి తను కూడా ఒక్క ఉదుటున డోరు తెరిచి లోపలి దూకాడు.తనతో పాటే ఇంకో వ్యక్తీ.నేను అయోమయంలో ఉండగానే నా ఫ్రెండు "ఇంకాసేపు ఆపితే కారు పైనెక్కుతారు, పద పద " మని తొందరపెట్టాడు.
ఆ మిగిలిపోయిన మూడో వ్యక్తి వైపు తల తిప్పాను.
దాదాపు అరవై ఏళ్ళు ఉంటాయేమో.మాసిన గడ్డం, లోతుగా పీక్కు పోయిన దవడలు. పరీక్షగా చూసానతనివైపు . నిరాశ తాలూకు ఛాయలు నేనూహించిన స్థాయిలో లేవతని మోహంలో . కోపం గానీ, నాలుగు డాలర్లు సంపాదించుకొనే అవకాశం తృటిలో తప్పినందుకు తోటివారిపై నిరసన కూడా ఏమీ కనపడలేదు నాకు. నన్ను చూసి మాత్రం చిన్నగా నవ్వాడు. ఆ నవ్వు చాలా స్వచ్చంగా ఉంది.నాకివన్నీ మామూలే అని నాకే భరోసా ఇస్తున్నట్టూ ఉంది. వెనకున్న వాళ్ళు తోసినట్టున్నారు ,తూలి ముందుకు పడబోయి తమాయించుకున్నాడు. మోహంలో చిరునవ్వు మాత్రం చెక్కు చెదరలేదు
ఇంటి రోడ్డెక్కాను.
మనసు భారమైంది.
కారు నడుపుతూ, దురుసుగా నా కారెక్కిన వ్యక్తి వైపు ఓరగా చూసాను. మధ్య వయస్కుడు. నేను తనని గమనించటం చూసి తల తిప్పేసుకున్నాడు.
రాగానే ఒక్క నిమిష కూడా వృధా చేయకుండా పనిలోకి దిగారు. మొదట్లో గమనించలేదు గాని, ఆ మూడో వ్యక్తికి కూడా దాదాపు యాభై అరవై ఏళ్ళు ఉంటాయేమో. అయినా మిగతా ఇద్దరితో పోలిస్తే పనిలో ఆయన ఏ మాత్రం వెనకంజ వేయలేదు. సోఫా లాంటి బాగా బరువున్న వస్తువులు నుంచి మాత్రం మిగతా ఇద్దరు కలిసి ఈయన్ని దూరంగా ఉంచారనిపించింది
సామానంతా వేన్ లోకి ఎక్కించాక , మిగతా ఇద్దరినీ ఫ్రెండ్ తో వేన్లో పంపించి,ఈ మధ్యవయస్కుడూ,నేనూ నా కార్లో బయలు దేరాం.
మాటలు కలిపాను. ఏవో పొడి పొడి ఇంగ్లీషు మాటలు. అవికూడా నాలుగైదుసార్లు అడిగితే గానీ అర్ధం గావు. ముగ్గురిలో ఎవరూ మెక్సికన్స్ కారు. ఇతనిది గ్వాటేమోలా. మిగతా ఇద్దరివీ ఇంకేవో ( అతను రెండు మూడు సార్లు చెప్పినా నాకర్ధం కాలేదు). అయితే ముగ్గురూ మెక్సికో సరిహద్దు దాటే (అక్రమంగా) అమెరికాలోకి ప్రవేశించారు, ఏజెంట్లకు పెద్ద మొత్తంలో డబ్బిచ్చి,ప్రాణాలకు తెగించి.
తనకి ఆరేడేళ్ళ పిల్లలు ఇద్దరు. వాళ్ళను చూసి ఇప్పటికి సరీగ్గా ఐదేళ్ళు.వాళ్ళను చూడ్డానికి వెళితే అమెరికాకి తిరిగొస్తానన్న నమ్మకం లేదు తనకి.
మనసు ఆర్ద్ర మైంది. తరువాతి ప్రశ్నకి గొంతు పెగ ల్లేదు.
ఒక రెండు నిమిషాలు మాట్లాడలేక పోయాను. తనమీద ఇంతకు ముందున్న కోపం ఇప్పుడు మటుమాయం.
ఆ అరగంటలో ఇంకెన్నో చెప్పాడు. బోర్డర్ దాటేటప్పుడు అమెరికా పోలీసులులకే కాదు, అటువైపుండే మెక్సికన్ గూండాలకు కూడా దొరక్కూ డదు. దొరికితే ,కిడ్నాప్ చేసి అమెరికాలో ఉన్న వాళ్ళ బంధువుల నుండి డబ్బులు గుంజుతారట. వీళ్ళంతా చాలా వరకు ఒకరొచ్చి,ఇక్కడ కాస్త సెటిలయ్యి నెమ్మదిగా తమ వారిని రప్పించుకుంటారట తెలిసిన ఏజెంట్ల ద్వారా.
ముందే చేసుకున్న ఒప్పందం,సామాను తిరిగి కొత్తింట్లో పెట్టేటప్పుడు అంతా లివింగు రూములోనో, బేస్ మెంటు లోనో కాకుండా ,ఏ గదిలో పెట్టాల్సిన వస్తువులు అక్కడే పెట్టాలని. అప్పటికే అలసి ఉన్న వాళ్లకి అదెంత కఠినమో నాకు మొదట్లోనే అర్ధమైంది. నేనూ ఒక చేయ్యేసినా వాళ్ళతో పోలిస్తే అదొక లెక్కలోకి రాదు.
మధ్యలో మాత్రం ఆ వృద్ధుడు ఒకసారి మంచి నీళ్ల గ్లాసందుకున్నప్పుడు, బరువులు మోసీ మోసీ తన చేయి వణకటం గమనించా. ఎంతలా అంటే గ్లాసులోని నీళ్ళు సవ్యంగా గొంతులోకొంచుకోలేనంత తీవ్రంగా. సగం తాగి,ఇక తాగలేక చిన్న చిర్నవ్వుతో,మొహం మీద పడ్డ నీళ్ళు తుడుచుకుంటూ గ్లాసు తిరిగిచ్చాడు.
నిశ్చేష్టుణ్ణయిపోయాను కొన్ని క్షణాలు.ఏదో తెలీని గిల్టీ ఫీలింగ్
కారులో తిరిగి వాళ్ళని తిరిగి తీసుకెళ్తున్నప్పుడు ఏమీ మాట్లాడాలనిపించలేదు ఎందుకో. వాళ్ళే అప్పుడప్పుడు పొడి పొడిగా వాళ్ళ భాషలో ఏదో మాట్లాడుకున్నారు.
పొద్దున్న నా కారెక్కలేక పోయిన ముసలాయన నవ్వు మొహం, ఈ వణికే చేయీ , ఆ ఇద్దరు బిడ్డల తండ్రీ దాదాపు వారం పాటు చాలా తరచుగా గుర్తొస్తూనే ఉన్నారు.
ముఖ్యంగా , దలైలామా నవ్వుని పోలిన ఆ వృద్ధుని స్వచ్చమైన నవ్వు మొహం.
ఇప్పటికీ అటువైపు వెళ్తుంటే నాకు తెలిసిన ఈ మూడు మొహాలు కనపడ తాయేమో అని చూస్తా.
వాళ్ళు నన్ను గుర్తు పట్టకపోవచ్చు. నేను వాళ్ళ ఒకానొక కష్టమర్ని కావొచ్చు.
ఆరోజు ఏదో తెలీని సత్యాన్ని నాకవగతం చేసిన వాళ్ళు మాత్రం నాకు చిరపరిచితులే.
ఆ రోజుటి వారి కష్టం నా ఇంటినిండా ఆవరించుకొని ఉంది. ఎప్పటికీ మర్చిపోను.
